انقلاب اسلامی، از آغازین روزهای شکل گیری خود با تشکیل نهادهای انقلابی محرومیت زا، سعی کرد توجه ویژه خود به جماعت محروم و مستضعف را که رهبر کبیر انقلاب آنها را نقش آفرینان اصلی انقلاب و صاحبان حقیقی و ولی نعمتان راستین جمهوری اسلامی می دانست، به نمایش بگذارد. نهادهایی چون کمیته امداد و جهادسازندگی در همین راستا تشکیل شدند. بعد از دفاع مقدس نیز بسیج سازندگی با ورود به این عرصه، به نهاد های انقلابی الگو و موفق در این راستا پیوست. بعدها بنیاد برکت و آستان قدس رضوی نیز به شجره طیبه نهادهای محرومیت زا در نظام اسلامی اضافه شدند. گفتمان انقلابی معتقد است در شرایط پیچیده اقتصادی کنونی کشور، یکی از اصلی ترین راه های کاهش فقر و شکاف طبقاتی، ضمن توجه به "پیشرفت عدالت پایه" و " کاهش یارانه ثروتنمدان و افزایش سهم فقرا"، " راه اندازی نهضت خدمت رسانی" و حرکت در مسیر الگوهای موفقی همچون جهاد سازندگی در اوایل انقلاب و " تقویت گفتمان گروههای جهادی" است.
فارغ از گفتمان انقلابی گری که معتقد است از طریق کمک رسانی به محرومان و افراد کم توان جامعه می توان عدالت اجتماعی را برپا کرد، عده ای در گفتمان های غیر همسو معتقدند تقویت دیدگاه توسعه بر عدالت باید اولویت مسئولین باشد. بدین معنا که مساله اصلی برای جامعه ایران، توسعه یافتگی آن است و دستیابی به عدالت، آرمان بعدی بوده که به تبع توسعه یافتگی رخ خواهد داد.
اما دیدگاه انقلابی معتقد است، تقویت دیدگاه توسعه بر عدالت در جامعه باعث رشد فقر و شکاف طبقاتی خواهد شد و حتی در بلند مدت نیز منجر به رفع محرومیت افراد ضعیف و کم توان جامعه نخواهد شد و به دیگر بیان عدالت اجتماعی توسعه یافته با مدل های غربی شکل نخواهد گرفت. زیرا توزیع ناعادلانه ثروت در نظام اقتصاد سرمایه داری اصلی ترین پیامد این جوامع است که در سال های بعد منجر به افزایش فقر و محرومیت، بخشی از جامعه خواهد شد و در نتیجه شکاف طبقاتی ایجاد خواهد کرد.
اتمام متن/