جمعه ۳۱ فروردين ۱۴۰۳
۲۲:۰۳:۰۸
آخرین اخبار
گزارش
صدای جمهور – پیگیری مطالبات مردمی محله بلوار اتحاد شیراز
یادداشت و گفتگو
الهام زارع خفری مدیریت خواهران دفتر بسیج دانشجویی دانشگاههای ممسنی:
به اسم انقلاب و جبهه مردمی بر کرسی مدیریتی تکیه زده اید، حداقل رفتار انقلابی از خود نشان دهید. کما اینکه در دورانهای متمادی اسلام و انقلاب و نظام بواسطه انقلابی نماها و روحانی نماهایی که کفایت سیاسی و اجتماعی نداشته اند، چه ضربه ها که نخورده است.
الهام زارع خفری مدیریت خواهران دفتر بسیج دانشجویی دانشگاههای ممسنی در پی حضور نیافتن دکتر مجید انصاری نماینده مردم ممسنی در دوره یازدهم مجلس شورای اسلامی در جلسه از پیش هماهنگ شده بسیج دانشجویی طی یادداشتی نوشت:
حضرت امیر (ع) در نامه 53 خطاب به مالک اشتر فرموده اند: "دوست داشتنی ترین چیزها در نزد تو در جلب خشنودی مردم گسترده ترین باشد، که همانا خشم عمومی مردم خشنودی خواص را از بین می برد اما، خشم خواص را خشنودی همگان بی اثر میکند".
️ هنگامه انتخابات که فرامی رسد دید و بازدیدهای فامیلی و بین طایفه ای و مراسمات و کارناوالهای همراه کاندیدا و وعده و وعیدها، چنان شروع به درخشیدن میکند که معمولا جز برای کسانی که صرف هم خونی و طایفه ای و قومی انتخاب میکنند؛ برگزیدن فرد اصلح چون کلاف سردرگمی است که رشته اش را به سختی می توان پیدا کرد. این پروسه هم به هر نحو ممکن، سپری شده و میدان عمل برای نمایندگان باز می شود. آنجا که جای تحقق وعده هایی از قبیل:
- به رسمیت شناختن حق مطالبه گری برای جمع جوان دانشجو و حضور همیشگی برای پاسخگویی به آنها
- نفی طایفه گرای و اخلاق مداری و شفافیت اموال و آراء
- تقویت رسانه های داخلی و حق صحبت آزادانه و ... می باشد.
و اما بعد از گذشت هشت ماه میبینیم کدام دعوت اجابت شده هست؟ یا حتی به خود اجازه پاسخ دادن نداده انداز تماسهای تلفنی گرفته تا پیامک و نامه های رسمی. بعد از چانه زنی ها و پافشاریهای بسیار مجددا محفل حاضر و آماده اجرای برنامه بدلیل عدم حضور نماینده محترم تعطیل می شود و دریغ از یک معذرتخواهی!!
حضرت امیر (ع) در نامه 53 خطاب به مالک اشتر فرموده اند: "دوست داشتنی ترین چیزها در نزد تو در جلب خشنودی مردم گسترده ترین باشد، که همانا خشم عمومی مردم خشنودی خواص را از بین می برد اما، خشم خواص را خشنودی همگان بی اثر میکند".
️ هنگامه انتخابات که فرامی رسد دید و بازدیدهای فامیلی و بین طایفه ای و مراسمات و کارناوالهای همراه کاندیدا و وعده و وعیدها، چنان شروع به درخشیدن میکند که معمولا جز برای کسانی که صرف هم خونی و طایفه ای و قومی انتخاب میکنند؛ برگزیدن فرد اصلح چون کلاف سردرگمی است که رشته اش را به سختی می توان پیدا کرد. این پروسه هم به هر نحو ممکن، سپری شده و میدان عمل برای نمایندگان باز می شود. آنجا که جای تحقق وعده هایی از قبیل:
- به رسمیت شناختن حق مطالبه گری برای جمع جوان دانشجو و حضور همیشگی برای پاسخگویی به آنها
- نفی طایفه گرای و اخلاق مداری و شفافیت اموال و آراء
- تقویت رسانه های داخلی و حق صحبت آزادانه و ... می باشد.
و اما بعد از گذشت هشت ماه میبینیم کدام دعوت اجابت شده هست؟ یا حتی به خود اجازه پاسخ دادن نداده انداز تماسهای تلفنی گرفته تا پیامک و نامه های رسمی. بعد از چانه زنی ها و پافشاریهای بسیار مجددا محفل حاضر و آماده اجرای برنامه بدلیل عدم حضور نماینده محترم تعطیل می شود و دریغ از یک معذرتخواهی!!
چگونه خود را خادم ملت میدانید ولی پاسخگوی مطالبات مردمی نیستید؟ مسئولی که به خاطر خطا و اشتباهش ، به واسطه غرور؛ جرات و جسارت معذرتخواهی ندارد چه سنخیتی با مردم دارد؟
به اسم انقلاب و جبهه مردمی بر کرسی مدیریتی تکیه زده اید، حداقل رفتار انقلابی از خود نشان دهید. کما اینکه در دورانهای متمادی اسلام و انقلاب و نظام بواسطه انقلابی نماها و روحانی نماهایی که کفایت سیاسی و اجتماعی نداشته اند، چه ضربه ها که نخورده است!!.
جالبتر اینکه تشکیل کارگروه دانشجویان و نخبه گان جزو برنامه های علمی ایشان هم هست!! اگر این دو واقعه را کنار قرار دهیم تناقضهای بسیاری به ذهن متبادر می شود که شبهات بی شماری را پدید می آورد. که این برنامه یا صوری سازی است که ذهن مطالبه گر دانشجو بسته شود یا تفاوت قائل شدن بین عموم دانشجویان و تشکل بسیج دانشجویی؟
دب دبه و کب کبه های مسئولین چنان است که فقط پاسخگوی جلسات بدون خروجی مثبت و انتقاد خود باشند. یک دورهمی خودمانی که فقط برای تایید یکدیگر کف بزنند و یا سری تکان دهند و یا حضور بین مردم برای خودنمایی که خود را مثلا مردمی جلوه دهند. همان ژنهای خوبی که به انحاء مختلف بر پستهای مسئولیتی در نظام انقلاب اسلامی که متعلق به محرومین و مستضعفین است، تکیه زده اند و هرچه بخواهند برای خود و اقوامشان با رانت و لابی گری می برند و بر اندوخته هایشان می افزایند و لکن محرومین، محرومتر از قبل باید با وضعیت پیش آمده که حاصل ناکارآمدی ایشان است، زندگی شان را سپری کنند.
زمانی که 25 درصد اضافه حقوق شامل آن مدیر با حقوق 40 میلیونی و کارگر با پایه حقوق 2 میلیونی میشود و همه در یک سطح قرار میگیرند، حال بگذریم از آن کارگر فصلی ای که هیچ پایه حقوق و بیمه ای هم ندارد یا آن فرد تحت پوشش نهادهای حمایتی، یا آن دانشجویی که هر ترم مبلغی بر شهریه اش اضافه میشود و پشیمان از تحصیل، یا آن فرد محروم از حداقل های رفاه اجتماعی که چشم امید بعد از خدا نه به مسئولین که به بچه های همیشه در صحنه جهادی بسته، چه بخشی از درد پدر ناتوان یک خانواده 4 نفره را این مسئول درک میکند که خواستار اجرای عدالت باشد و خواهان تصویب قانون متناسب؟ چگونه می توان ادعای مردمی بودن را از این مسئول پذیرفت؟ کجای این مطالبات عجیب است که زحمت پاسخگویی مسئولین را در پی ندارد؟
خداوند متعال در آیه 188 سوره آل عمران:" لا تحسبن الذین یفرحون بما اتو و یحبون ان یحمدوا بما لم یفعلوا فلا تحسبنهم بمفازه من العذاب و لهم عذاب الیم" تکلیف را برای مسئولین تبیین کرده و تفریحی و دل بخواهی عمل کردن مسئولین و حب و بغضی بودن آنها را آفاتی میداند که حق ادای مسئولیت را ضایع میگرداند و توصیه میکند که اگر نمی توانید حق را ادا نکنید پست را به اهلش واگذار کنید.
و در پایان با صلابت می توان گفت که مدیری که روحیه جهادی ندارد و در اوج مشلغه و سختی نظم و انضباط کاری ندارد ؛ لیاقت نشستن بر جایگاه مدیریت را در نظام اسلامی در هیچ سطحی نخواهد داشت.
به اسم انقلاب و جبهه مردمی بر کرسی مدیریتی تکیه زده اید، حداقل رفتار انقلابی از خود نشان دهید. کما اینکه در دورانهای متمادی اسلام و انقلاب و نظام بواسطه انقلابی نماها و روحانی نماهایی که کفایت سیاسی و اجتماعی نداشته اند، چه ضربه ها که نخورده است!!.
جالبتر اینکه تشکیل کارگروه دانشجویان و نخبه گان جزو برنامه های علمی ایشان هم هست!! اگر این دو واقعه را کنار قرار دهیم تناقضهای بسیاری به ذهن متبادر می شود که شبهات بی شماری را پدید می آورد. که این برنامه یا صوری سازی است که ذهن مطالبه گر دانشجو بسته شود یا تفاوت قائل شدن بین عموم دانشجویان و تشکل بسیج دانشجویی؟
دب دبه و کب کبه های مسئولین چنان است که فقط پاسخگوی جلسات بدون خروجی مثبت و انتقاد خود باشند. یک دورهمی خودمانی که فقط برای تایید یکدیگر کف بزنند و یا سری تکان دهند و یا حضور بین مردم برای خودنمایی که خود را مثلا مردمی جلوه دهند. همان ژنهای خوبی که به انحاء مختلف بر پستهای مسئولیتی در نظام انقلاب اسلامی که متعلق به محرومین و مستضعفین است، تکیه زده اند و هرچه بخواهند برای خود و اقوامشان با رانت و لابی گری می برند و بر اندوخته هایشان می افزایند و لکن محرومین، محرومتر از قبل باید با وضعیت پیش آمده که حاصل ناکارآمدی ایشان است، زندگی شان را سپری کنند.
زمانی که 25 درصد اضافه حقوق شامل آن مدیر با حقوق 40 میلیونی و کارگر با پایه حقوق 2 میلیونی میشود و همه در یک سطح قرار میگیرند، حال بگذریم از آن کارگر فصلی ای که هیچ پایه حقوق و بیمه ای هم ندارد یا آن فرد تحت پوشش نهادهای حمایتی، یا آن دانشجویی که هر ترم مبلغی بر شهریه اش اضافه میشود و پشیمان از تحصیل، یا آن فرد محروم از حداقل های رفاه اجتماعی که چشم امید بعد از خدا نه به مسئولین که به بچه های همیشه در صحنه جهادی بسته، چه بخشی از درد پدر ناتوان یک خانواده 4 نفره را این مسئول درک میکند که خواستار اجرای عدالت باشد و خواهان تصویب قانون متناسب؟ چگونه می توان ادعای مردمی بودن را از این مسئول پذیرفت؟ کجای این مطالبات عجیب است که زحمت پاسخگویی مسئولین را در پی ندارد؟
خداوند متعال در آیه 188 سوره آل عمران:" لا تحسبن الذین یفرحون بما اتو و یحبون ان یحمدوا بما لم یفعلوا فلا تحسبنهم بمفازه من العذاب و لهم عذاب الیم" تکلیف را برای مسئولین تبیین کرده و تفریحی و دل بخواهی عمل کردن مسئولین و حب و بغضی بودن آنها را آفاتی میداند که حق ادای مسئولیت را ضایع میگرداند و توصیه میکند که اگر نمی توانید حق را ادا نکنید پست را به اهلش واگذار کنید.
و در پایان با صلابت می توان گفت که مدیری که روحیه جهادی ندارد و در اوج مشلغه و سختی نظم و انضباط کاری ندارد ؛ لیاقت نشستن بر جایگاه مدیریت را در نظام اسلامی در هیچ سطحی نخواهد داشت.
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط خبرگزاری بسیج دانشجویینیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
