سه‌شنبه ۲۸ فروردين ۱۴۰۳
۰۸:۳۱:۱۵
به مناسبت سالروز میلاد امام حسن(ع)
پانزدهم ماه رمضان، سالروز میلاد امام حسن مجتبی(ع) پرچمدار اکرام و بخشش است؛ والامقامی از نسل پاکان که با ایثار و گذشت خویش در راه گسترش اسلام راستین تلاش کرد و زمینه ساز انقلاب حسینی شد.
به گزارش تنویر به نقل از ایرنا؛ امام
حسن مجتبی(ع) دومین پیشوای شیعیان در نیمه ی رمضان سال سوم هجرت در شهر
مدینه از وجود پربرکت حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) دیده به جهان گشود. نام
ایشان را پیامبر اکرم(ص) حسن برگزید.
لقب های امام حسن(ع) سبط، سید، زکی و مجتبی و کنیه ی ایشان ابومحمد است. امام حسن(ع) از لحاظ اخلاق، رفتار و چهره شبیه ترین فرد در میان اهل بیت به حضرت محمد(ص) محسوب می شود. امام مجتبی(ع) به دلیل صبر، شکیبایی، بردباری، ارشاد مردم، هدایت جامعه به راه حق، بخشش، اکرام یتیمان و گذشت فراوان کریم اهل بیت لقب گرفت.
ایشان در سایه ی حمایت های پیامبر اسلام(ص)، آموزش های پربار پدر و مادر بزرگوارشان رشد و پرورش یافت و با اسلام ناب محمدی آشنا و از سرچشمه ی معنویت سیراب شد. امام حسن(ع) با رحلت رسول اکرم(ص) و شهادت حضرت زهرا(س)، بزرگترین حامیان خویش را از دست داد و هیچ گاه غم و اندوه چنین درد بزرگی از چهره ی امام دوم شیعیان زدوده نشد.
این امام همام در دوره ی امامت امیرمومنان(ع) همواره یار و یاور نخستین امام شیعیان بود و ایشان را در راه برقراری عدالت همراهی کرد.
امام حسن(ع) با حضور در جنگ های جمل، صفین و نهروان درس شجاعت، رشادت و ایثار را به جهانیان آموخت و نشان داد که در راه دفاع از دین مبین اسلام از هیچ تلاشی فروگذاری نخواهد کرد.
پس از شهادت حضرت علی(ع) با سفارش نبی مکرم اسلام و برپایه وصیت امیرمومنان، امام حسن مجتبی(ع) برای مقام بزرگ امامت انتخاب شد. معاویه دشمن سرسخت اهل بیت(ع) در زمان امامت ایشان به عراق لشکر کشید و جنگ را آغاز کرد.
این امام بزرگوار در آن هنگامه به دلیل خیانت همراهانش برای جلوگیری از تفرقه مجبور شد تا صلح با معاویه را بپذیرد. صلح این امام معصوم در حقیقت انقلابی بود که زمینه ی انقلاب امام حسین(ع) را فراهم ساخت.
امام مجتبی(ع) در تمام مدت امامت خود که 10سال به طول انجامید، هیچگونه امنیتی نداشت و زندگی ایشان در سایه ی محدودیت از طرف معاویه همراه بود. دومین پیشوای شیعیان پس از پذیرش صلح تلاش کرد تا هدف های مورد نظر خویش را از صلح به نتیجه برساند و بر این اساس در تمام این مدت به حفظ نیروهای کیفی و خالص، بازسازی نیروهای وفادار و تفسیر صحیح اسلام پرداخت.
فعالیت ها و رفتارهای هوشمندانه ی ایشان پس از صلح چنان قدرتمند بود که معاویه را به فکر از میان برداشتن آن امام والامقام انداخت و سرانجام در 28 صفر سال 50 هجری قمری با همدستی جعده همسر امام(ع)، ایشان را مسموم و شهید کرد.
روز میلاد امام احسان و بخشش با هدف حفظ عزت نفس یتیمان، ریشه کنی فقر در جامعه، کسب رضایت الهی و احیای فرهنگ با هم بودن، روز اکرام نام نهاده شد تا بهانه ای ارزشمند برای یاری به هم نوعان و جود و گذشت باشد.
به بهانه ی روز میلاد امام حسن(ع باهم بر گزیده ای از سخنان ایشان مرور می کنیم:
** چنان برای دنیایت تلاش کن که گویا همیشه زنده ای و چنان برای آخرتت تلاش کن که گویی فردا مرگت فرا می رسد.
** هیچ مردمی با هم مشورت نکنند، مگر این که به درستی هدایت شوند.
** کسی که در دلش جز خشنودی خدا خطور نکند، چون دعا کند، من ضامنم که دعایش مستجاب شود.
** دانشت را به مردم بیاموز و خود نیز دانش دیگران را فراگیر.
** کسی که عقل ندارد، ادب ندارد و کسی که همت ندارد، جوانمردی ندارد و کسی که حیا ندارد، دین ندارد.
** پستی و ناکسی این است که شکر نعمت نکنی.
با الهام از: نگاهی به زندگینامه ی امام حسن(ع)
گروه اطلاع رسانی ایرنا
لقب های امام حسن(ع) سبط، سید، زکی و مجتبی و کنیه ی ایشان ابومحمد است. امام حسن(ع) از لحاظ اخلاق، رفتار و چهره شبیه ترین فرد در میان اهل بیت به حضرت محمد(ص) محسوب می شود. امام مجتبی(ع) به دلیل صبر، شکیبایی، بردباری، ارشاد مردم، هدایت جامعه به راه حق، بخشش، اکرام یتیمان و گذشت فراوان کریم اهل بیت لقب گرفت.
ایشان در سایه ی حمایت های پیامبر اسلام(ص)، آموزش های پربار پدر و مادر بزرگوارشان رشد و پرورش یافت و با اسلام ناب محمدی آشنا و از سرچشمه ی معنویت سیراب شد. امام حسن(ع) با رحلت رسول اکرم(ص) و شهادت حضرت زهرا(س)، بزرگترین حامیان خویش را از دست داد و هیچ گاه غم و اندوه چنین درد بزرگی از چهره ی امام دوم شیعیان زدوده نشد.
این امام همام در دوره ی امامت امیرمومنان(ع) همواره یار و یاور نخستین امام شیعیان بود و ایشان را در راه برقراری عدالت همراهی کرد.
امام حسن(ع) با حضور در جنگ های جمل، صفین و نهروان درس شجاعت، رشادت و ایثار را به جهانیان آموخت و نشان داد که در راه دفاع از دین مبین اسلام از هیچ تلاشی فروگذاری نخواهد کرد.
پس از شهادت حضرت علی(ع) با سفارش نبی مکرم اسلام و برپایه وصیت امیرمومنان، امام حسن مجتبی(ع) برای مقام بزرگ امامت انتخاب شد. معاویه دشمن سرسخت اهل بیت(ع) در زمان امامت ایشان به عراق لشکر کشید و جنگ را آغاز کرد.
این امام بزرگوار در آن هنگامه به دلیل خیانت همراهانش برای جلوگیری از تفرقه مجبور شد تا صلح با معاویه را بپذیرد. صلح این امام معصوم در حقیقت انقلابی بود که زمینه ی انقلاب امام حسین(ع) را فراهم ساخت.
امام مجتبی(ع) در تمام مدت امامت خود که 10سال به طول انجامید، هیچگونه امنیتی نداشت و زندگی ایشان در سایه ی محدودیت از طرف معاویه همراه بود. دومین پیشوای شیعیان پس از پذیرش صلح تلاش کرد تا هدف های مورد نظر خویش را از صلح به نتیجه برساند و بر این اساس در تمام این مدت به حفظ نیروهای کیفی و خالص، بازسازی نیروهای وفادار و تفسیر صحیح اسلام پرداخت.
فعالیت ها و رفتارهای هوشمندانه ی ایشان پس از صلح چنان قدرتمند بود که معاویه را به فکر از میان برداشتن آن امام والامقام انداخت و سرانجام در 28 صفر سال 50 هجری قمری با همدستی جعده همسر امام(ع)، ایشان را مسموم و شهید کرد.
روز میلاد امام احسان و بخشش با هدف حفظ عزت نفس یتیمان، ریشه کنی فقر در جامعه، کسب رضایت الهی و احیای فرهنگ با هم بودن، روز اکرام نام نهاده شد تا بهانه ای ارزشمند برای یاری به هم نوعان و جود و گذشت باشد.
به بهانه ی روز میلاد امام حسن(ع باهم بر گزیده ای از سخنان ایشان مرور می کنیم:
** چنان برای دنیایت تلاش کن که گویا همیشه زنده ای و چنان برای آخرتت تلاش کن که گویی فردا مرگت فرا می رسد.
** هیچ مردمی با هم مشورت نکنند، مگر این که به درستی هدایت شوند.
** کسی که در دلش جز خشنودی خدا خطور نکند، چون دعا کند، من ضامنم که دعایش مستجاب شود.
** دانشت را به مردم بیاموز و خود نیز دانش دیگران را فراگیر.
** کسی که عقل ندارد، ادب ندارد و کسی که همت ندارد، جوانمردی ندارد و کسی که حیا ندارد، دین ندارد.
** پستی و ناکسی این است که شکر نعمت نکنی.
با الهام از: نگاهی به زندگینامه ی امام حسن(ع)
گروه اطلاع رسانی ایرنا
انتهای متن/224224
