در طول تاریخ بشری، انسانهای تحولساز و حماسهآفرین فراوانی بودند كه با دلاورمردیهای خود سرنوشت یک قوم یا سرزمین را رقم زدند، اما تعداد اندكی هستند كه حماسهآفرینی آنان به حدی است كه یادشان تا ابد برای جهانیان ماندگار مانده است.
وقتی كه سخن از آموزههای اخلاقی، انسانیت، وفاداری، شرافت، راستگویی و صداقت، سخاوت، مردانگی، شجاعت و غیره به میان میآید، هر فردی با هر دین و مسلک و مذهبی در مقابل این آموزهها سر تعظیم فرود میآورد و حال آنكه اگر فردی دارای تمام این خصایص باشد، مسلماً محبوبیت او ماندگار خواهد بود.
در آموزههای الهی میخوانیم كه تنها اشخاص خاص و برگزیده خداوند كه در ادبیات شیعیان به آنان معصومین میگوییم، میتوانند دارای این ویژگیها كه همان ویژگی یک انسان كامل است، باشند اما در همین مسئله نیز استثناییهایی وجود دارد و انسانهایی از تبار معصومین زاده شدند كه چونان اجداد پاكشان، پاک و منزه زیستهاند و در ركاب حضرت حق مسیر بندگی را طی كردند تا در نهایت به رستگاری رسیدند.
حضرت ابوالفضلالعباس(ع)، فرزند ابوالائمه امام علی(ع) و برادر ناتنی سید و سالار شهیدان، حضرت اباعبداللهالحسین(ع) یكی از این اشخاص است كه آنقدر محبوبیت به خاطر ویژگیهای برجسته و پاكش دارد، كه به او قمر بنی هاشم میگویند.
در نگاه به قلههای رفیع ایمان و شجاعت و وفا، چشم ما به مردی بزرگ و بیبدیلی به نام عباس(ع) میافتد كه در فتوت و رادمردی، الگویی برجسته است. اگر در امتداد اسوهها به عباسبن علی(ع) میرسیم، برای روشنی چراغی است که پیش پای انسانها افروخته است.
لقب «اَسَدُالله الْغالِبْ» را چون حضرت علی(ع) بر او نهادند تا دوباره حملههای حیدری در میدانها تکرار شوند و هنوز بعد از این همه سال، زیر نور مهتاب، چهرهاش در زلالی آب میلرزد؛ گویی تنها بعد از خدا از آب میترسد، مردی که افسانه نیست.
او الگو و سرمشق است، نه تنها در شجاعت و رزمآوری، بلکه در ایمان و معنویت، مقاومت و استواری، عبادت و شب زندهداری، حماسه و سلحشوری، اخلاص و آگاهی و معرفت و وفا هم.
آنچنان پلههای یقین و معنویت و بندگی حق را طی كرد تا به جایگاه بابالحوائجی رسید اما این جایگاه به دلیل قطع شدن دستان مباركش در حماسه كربلا و شهادت در تاسوعا نبود بلكه به دلیل آن بود كه آزمایشهای الهی بزرگی در آن بحبوحه طی كرد كه شاید سایر شهدای كربلا آن را طی نكرده بودند؛ آن هنگام كه بعد از ۳ روز تشنگی به كنار آب میرسد اما جرعهای از این آب نمینوشد و تنها به فكر وفاداری به امام زمانش و یارانش است كه همگی برای احیای دین خدا قیام كردهاند.
ما پیوسته دینباوری و باطلستیزی و جانبازی را از او آموختهایم و نسل الله اکبرِ امروز، وامدار مکتب جهاد و شهادتی است که اباالفضل(ع) در آن مکتب، علمدار است و درخشان.
چه بسیار سالكان طریق حق و بندگی كه در طول تاریخ به او تأسی جستند و در راه احیای دین خدا، جانبازیهای فراوانی را متحمل شدند تا راه راستی و بندگی برای طالبان حق و حقیقت نمایان شود و در نهایت چنان سیل خروشانی برای یاری منجی عالم بشریت حركت كنند.
تاریخ انقلاب اسلامی نیز مملو از حضور سالكانی است كه در طی طریق به ابوالفضلالعباس(ع) تأسی جسته و برای احیای دین خدا به ندای «هل من ناصر ینصرنی» ولی زمان خویش، لبیك گفتند و آنچنان حماسهسازی و جانبازی كردند كه داستان حماسهسراییهای آنان میتواند بهترین درس برای نسلهای آینده این انقلاب باشد.
در دوران ۸ ساله دفاع مقدس ایران كه به حق حماسهسازترین دوران تاریخ ملت ایران است، عباسهای زیادی در ركاب ولی زمان جنگیدند و چونان او جانباز شدند و در نهایت راه آسمان را طی كرده و به افلاكیان پیوستند.
جانبازان، این دلاوران عرصه حماسه و ایثار و روایتگران زنده دوران حماسهسازی ملت ایران، یكی از بهترین كسانی هستند كه میتوانند به خوبی زوایای پنهان دوران دفاع مقدس را برای ما بازگو كنند. آنان انسانهای فرشتهگونی هستند که همانند ابوالفضل(ع) برای رهبر و ملت وفادار بودند و هستند و برای حفظ امنیت مردم و خاک پاک وطن و در این مسیر عشق جویی دو دست دادهاند و از خدا دو بال گرفتهاند، دو پا دادهاند و ویلچر هدیه گرفتهاند، خاک جبههها خوردند و خاکی شدند و مطمئناً کسی که این ویژگیها را دارد ارزش کارش کمتر از شهادت نیست و اینان شهیدان زندهاند.
بزرگمردانى كه افتخارشان همیشه در متمایز بودنشان بوده است، آنقدر كه در بین ٣٦٥ روز سال روز ولادت ایثارگرترین و فداكارترین دلیرمرد تاریخ اسلام، به نام روز جانباز مىدرخشد، هنوز هم با دیدنشان معنى واقعى ایثار را حس مىكنیم چرا كه ایثار عضو جدا نشدنى روح بزرگشان هست و آلام فراق شهدا فقط با وجود ذیجود این عزیزان آرام میگیرد.
این روزها كه به خاطر شیوع ویروس كرونا، مجبور به قرنطینه خانگی شدهایم و امكان بیرون رفتن از خانه و انجام فعالیتهای روزمره را نداریم كه همین مسئله موجب كسالت روحی بسیاری از افراد شده است، شاید كمی بیشتر بتوانیم احوالات برخی از جانبازان و یادگاران دوران حماسه عشق و ایثار را بفهمیم.
آنان كه بیش از ۳۰ سال است رنج و درد و آلام فراوانی را از آن دوران به همراه دارند و برخی از آنان به خاطر تن رنجورشان محكوم به ماندن در خانه تا آخر عمر شریفشان هستند. به راستی كدام یک از ما میتوانیم خود را دقایقی جای آنان بگذاریم؟
آری! گاهی اوقات خداوند به شیوههای مختلف به بندگان خود تلنگر میزند تا قدر داشتهها و نعمتهای خدادادی را بدانند كه البته این قدردانی تنها به خاطر داشتن نعمت سلامتی نیست بلكه به خاطر داشتن بزرگمردانی هم هست كه برای آسایش امروز ما، از سلامتی و آسایش و آرامش خویش گذشتند و سرنوشتشان همین شد كه امروز آن را میبینیم و اكنون نوبت ماست كه احوال آنان را دریابیم./
زهرا عسکری
سر دبیرخبرگزاری ایکنا استان فارس