بسیج هنرمندان فارس- عبیدالله در این روز نامه اى به عمر بن
سعد نوشت كه: من از نظر كثرت لشكر اعم از سواره و پیاده و تجهیزات، چیزى را از تو فروگذار
نكردم، توجه داشته باش كه هر روز و هر شب گزارش كار تو را براى من مى فرستند!(1)
وضعیت لشكر دشمن
چون مردم مى دانستند كه جنگ با امام حسین
علیه السلام در حكم جنگ با خدا و پیامبر اوست، تعداى در اثناى راه از لشكر دشمن جدا
شده و فرار كردند.
نوشته اند كه: فرمانده اى كه از كوفه با
هزار رزمنده حركت كرده بود، چون به كربلا مى رسید فقط سیصد یا چهار صد نفر و یا كمتر
از این تعداد همراه او بودند، بقیه به علت اعتقادى كه به این جنگ نداشتند، اقدام به
فرار كرده بودند.(2)
یاری طلبی حبیب بن مظاهر از بنی
اسد
در شب ششم محرم جناب حبیب بن مظاهر اسدی
با اذن امام حسین علیه السلام برای آوردن یاور و کمک، به قبیلهٔ بنی اسد رفت. اسدیان
پذیرفتند و حرکت کردند. ولی جاسوسان به عمر سعد خبر دادند و او عده‌ای را فرستاد تا
مانع آن‌ها شوند؛ لذا درگیری رخ داد که در آن میان جمعی از بنی اسد شهید و زخمی و بقیه
ناگزیر به فرار شدند و حبیب به خدمت حضرت آمد و جریان را عرض کرد.(3)
... حبیب بن مظاهر بحضور امام حسین آمد
و گفت: یا بن رسول اللَّه! در این نزدیکى ما قبیلهاى از بنى اسد هستند. آیا بمن اجازه
می‌دهى آنان را براى یارى تو دعوت کنم. چه بسا خدا بوسیله ایشان براى تو دفاع نماید؟
امام علیه السّلام فرمود:
مانعى ندارد. حبیب شبانه بطور نا‌شناس متوجه
آن گروه شد و نزد آنان رفت.
ایشان حبیب را شناختند که از قبیله بنى
اسد می‌باشد. لذا گفتند: چه منظورى دارى؟ گفت: من بهترین چیزى را براى شما آوردهام
که مهمانى براى گروهى بیاورد.
من نزد شما آمدهام تا شما را براى یارى
کردن پسر دختر پیامبرتان دعوت کنم. زیرا آن حضرت در میان گروهى از مؤمنین می‌باشد که
هر مردى از آنان بهتر از هزار مرد است. آن گروه هرگز امام حسین را رها و بدشمن تسلیم
نخواهند کرد. این عمر بن سعد است که امام حسین را محاصره نموده است، شما خویشاوندان
من هستید. من این نصیحت را بشما می‌کنم. پس بیائید و امروز سخن مرا در باره نصرت حسین
بشنوید تا بدین وسیله بشرافت دنیا و آخرت نائل شوید. من بخدا قسم می‌خورم احدى از
شما با پسر پیامبر در راه خدا شهید نخواهد شد مگر اینکه در اعلى علیّین بهشت با حضرت
محمد صلّى اللَّه علیه و آله رفیق خواهد بود.(۱) ناگاه مردى از بنى اسد که او را عبد
اللَّه بن بشر می‌گفتند بسوى حبیب شتافت و گفت: من اولین شخصى هستم که این دعوت را
پذیرفتم. سپس این ارجوزه را خواند:
قد علم القوم اذا تواکلوا و احجم الفرسان
اذ تناقلوا انى شجاع بطل مقاتل کاننى لیث عرین باسل یعنى این خویشاوندان من می‌دانند
که هر‌گاه عاجز شوند و سواران سست گردند.
من شخصى شجاع و دلاور و جنگجوى می‌باشم.
گویا، شیر بیشهاى باشم که شجاع است.
سپس مردانى از آن قبیله سبقت گرفتند و تعداد
آنان به- ۹۰- مرد رسید و متوجه امام حسین شدند! در همین موقع بود که مردى از آن قبیله
خارج شد و این جریان را براى ابن سعد شرح داد.
ابن سعد مردى از یاران خود را خواست که
او را ازرق می‌گفتند و تعداد چهار صد سوار را با او متوجه قبیله بنى اسد نمود. در
همان حینى که آن گروه بنى اسد می‌خواستند شبانه بسوى لشکر امام حسین حرکت نمایند ناگاه
لشکر ابن سعد در کنار فرات سر راه بر آنان گرفتند. مختصر راهى بین ایشان و لشکریان
امام بیش نبود. بعضى از آن گروه با بعض دیگر بدفاع پرداختند و جنگ خطرناکى بین آنان
رخ داد! حبیب بن مظاهر به ازرق فریاد زد و گفت: واى بر تو! با ما چه منظورى دارى؟ از
ما صرف نظر کن! ما را بگذار تا دیگرى غیر از تو بواسطه ما شقى و بدبخت شود! ولى ازرق
از بازگشتن خوددارى نمود. چون بنى اسد دریافتند که تاب مقاومت با آن گروه تبهکار را
ندارند لذا شکست خوردند و بسوى قبیله خود مراجعت کردند و شبانه از آن مکان کوچ کردند
که مبادا ابن سعد به آنان شبیخون بزند! هنگامى که حبیب بن مظاهر بسوى امام حسین علیه
السّلام برگشت و جریان را شرح داد حضرت فرمود:
لا حول و لا قوة الا باللَّه
سواران ابن سعد برگشتند و در کنار فرات
پیاده شدند، سپس بین امام حسین و یارانش و بین آب فرات حایل گردیدند...!!
پی نوشتها:
1- بحار الانوار 44/387.
2- حیاة الامام الحسین 3/118.
3- تقویم شیعه
