خیلی
از بچه مسلمانها میدانند در بوسیدن دست و پای پدر و مادر رازهای فراوانی وجود دارد.
اما شکستن غرور جوانی و مبارزه با تکبری که اسم آن را عزت نفس میگذارند، مانع میشود
که بتوانند از امتیازات این کار شایسته استفاده ببرند. این که خود را مقابل قامت خمیده
پدر و مادر بشکنی و بر روی دست و پایشان خم بشوی، روح بزرگی میخواهد. روح بزرگی که
شهید احمد اعطایی به خوبی آن را درون خود پرورش داده بود. او اصلا ابایی نداشت که مقابل
دیگران در برابر پدر و مادر زانو بزند، روی دست و پایشان بیفتد و پاهای پیر آنها را
بوسه باران کند. مادرش میگوید: «معتقد بود دست و پای مادر را باید بوسید، چرا که برکت
نازل میشود. شب ازدواجش، جلوی درب منزل، در حالی که همه همسایهها و فامیل ایستاده
بودند، احمد روی زمین نشست و دست و پای من و پدرش را بوسید و از این کار اصلا خجالت
نکشید.» کسی چه میداند؟ شاید همین رفتارهای به ظاهر کوچک اما پر رمز و راز، او را
به قله رستگاری و عاقبت به خیری با شهادت در راه صیانت از حریم اهل بیت(ع) و مزار مطهر
عقیله بین هاشم(ع) رساند
اهل تساهل
و تسامح نبود که بگوید به خاطر تفکرات مخالف، سکوت میکنم و از ارزشها نمیگویم. سر
هر مسألهای هم که کوتاه میآمد سر موضوع ولایت و رهبری کوتاه نمیآمد. ولایت فقیه
را با هیچ مصلحت اندیشی معامله نمیکرد. همسرش میگوید: «به قدری به حضرت آقا ارادت
داشت و ولایی بود که یک تابلو درست کرده و جلوی ورودی منزل نصب کرده بود که روی آن
نوشته شده بود:"هر که دارد بر ولایت بدگمان، حق ندارد پا گذارد در این مکان"
و میگفت: "کسی که آقا را قبول ندارد، مدیون است که نان من را بخورد. آقا یعنی
علی و علی یعنی اهل بیت(ع) و همه اینها به هم وصل هستند."»