شهيد جلال نوبهار

.....- سالها گذشت،

می خواهم نسیم دل انگیز صلای عشق پر شکوهت را در کوی مشتاقان به جنبش در آورم و لطافت و رحمت را چونان شکوفه های گل های یاس به مشام صاحب دلان آشناتر کنم، می خواهم پیغامبری باشم امانتدار پیغام تو و سفیری پیام دار پر صلابتت و پیکی که در دستهایش طوماری است به بیکرانی آسمان و به سبزی باغ رضوان و به لطافت گاهای بهاری و در قلبش دریایی، به ژرفی بحر محبت بیدار دلان.

جلال! اینک مرا رخصت بخش تا از آتشکده فروزان قلب عاشقت، شرزه ای برگیرم و مشتاق، خرمن جان ها را با رمز نامت، شعله ور کنم.

قلم در دست های من شکسته و جوهرش چون گلاب سوسن بر زمین خشکیده، پس اینک وصفت تو را نه از زبان قلم، که از زبان عشق می گویم!..

ای عزیز! تو را گر توصیف باید، بی اغراق در این حرف خلاصه شوی که، ساکت«فناء فی اللله» بودی و طالب«انقطاع الی الله» و مسافری شکست ناپذیر که«شهر هفتم عشق» پای نهاد و راز وصل معشوق را به کار خویش فاش کرد.

از من اگر بپرسند حال جلال چون بود؟ گویم: جلال محبت بود و نوبهار دلهای یاران. ای یار! تو را آن چنان می خوانم که گویی در برابر من ایستاده ای؛ چون نخلی بلند و سرفراز که بر جبین سبز خویش گلدانی از زخم دارد و قمری مهربان نگاهش دیده گانم به پرواز درآمده است. در شهادت جلال، گویی جهان قامت به قیام بر بست و آن گاه که پیکر نورانی و لاله گون جلال بر دست های یارانش پرواز می کرد، گویی که روح منور جلال را می دیدی که چون خورشیدی فروزان بر فراز جهان لبخند می زند و عالم رات به عشق می خواند و با نور لاهوتی خویش ظلمت دلها را می زداید.

او که خود می خواست مظلوم وار شهید شود و به دیدار زهرای مطهر(س) نایل گردد، خداوند دعوتش را لبیک گفت و او را بر سریر بال سپید فرشتگان به دربار خویش فراخواند...

«نوشش باد شراب وصل معشوق»

4-آخرين تكليف: حاج سيد محمدحسين سعيد

من با شهید جلال نوبهار قبل از اینکه مغازه داشته باشد دوست بودم این شهید والا مقام را می توان شخصی عارف، هنرمند و رزمنده ای بزرگ خواند. معمولا پس از عملیات در جبهه همرزمان و دوستان دور هم جمع می شدند و هر کدام از جبهه تعریف می کردند. محل تجمع هم زیر زمین کتابفروشی بود.

همزمان با هفتمین روز شهادت برادرم خداوند فرزند پسری به من عطا فرمود که نام برادرم را بر او نهادم وقتی که حدوداً هفت، هشت ماهه بود او را به بغل گرفتم و برای دیدار با شهید نوبهار به کتابفروشی رفتم. لباسی که بر تن فرزندم بود آستین کوتاه بود ناگهان شهید جلال نوبهار با تعجب گفت فلانی این چه لباسی است که تن فرزندت کرده ای؟ بدنش پیداست. گفتم فرزندم پسر است، گفت باشد تأثیر منفی دارد و همین نوع پوشش در کودکی می تواند بر آینده اثر گذار باشد و من هم قبول کردم.

آخرین باری که برای گذراندن مرخصی به کازرون آمده بود از من خواست که برای دیدنش به کتابفروشی بروم در آن ملاقات به گونه ای سخن می گفت که بوی وصیت از آن استشمام می شد. از جمله اینکه اسامی بعضی افراد را برد و گفت ممکن است اینها با شما طرح دوستی بریزند شما سعی کنید به آنها بهاء ندهید چون اخلاق و رفتار و منششان با ما متفاوت است هر چند شما آنها را دوست خود نمی دانید ولی آنها می هواهند با شما دوست باشند من به او گفتم جلال داری وصیت می کنی؟ تو را به خدا سعی نکنید جامعه و انقلاب را از وجود خودتان بی بهره کنید شما با شهادتتان آخرت خودتان را تضمین می کنید اما با شهادت امثال شما و شهیدان حاج مجید حسن زاده و حمید بهبود انقلاب از نظر فرهنگی ضربه می خورد. آیا شما حتی یک نفر را جایگزین خود کرده ای که بتواند راه تو و اهداف تو و تأثیر گذاری معنوی تو را جبران کند و ادامه دهد؟ و او فقط به شهادت که تکلیف خود می دانست فکر می کرد.

5-راضي به رضاي خدا: سركار خانم دارنگ(همسر شهيد)

به یاد دارم یک بار با آقای حمیدرضا بهبود(شهید) و خانواده اش همراه یک سفر زیارتی شده بودیم آن زمان ما فرزندی نداشتیم ولی شهید بهبود دارای دو فرزند دوقلو بود. لذا به خاطر ارتباط صمیمی خانوادگی که ما با هم داشتیم در نگهداری یکی از قل ها کمک می کردم . یک بار وقت پیاده شدن به خاطر این که بچه را بغل کرده بودم چادرم کنار رفت و مانتو و مقنعه از زیر چادرم مشخص شد. آن هم مانتوهای آن زمان که بسیار گشاد بود و بلند بود و کاملاً حجم بدن را پوشش می داد و مقنعه ام هم بسیار بلند بود. ولی این مسامحه من عتاب جلال را برانگیخت با وجودی که از چشمان پاک و پرهیزکار دوست صمیمی اش شهید بهبود مطمئن بود. ولی به خاطر بی توجهی من بسیار ناراحت شد و مرا عتاب کرد و گفت: من از چشمان حمید بیشتر از چشم خودم اطمینان دارم ولی این دلیل نمی شود که شما نسبت به وظیفه ات کوتاهی کنی.

مدتی از ازدواج ما می گذشت ولی هنوز پس از چند سال صاحب فرزندی نشده بودیم. پس از پیگیری های مداوم و مکرر و مراجعه به پزشک بالاخره نتیجه و نظر نهایی داده شد و طبق تشخیص پزشک مشکل از من بود بنا بر آزمایشات مشخص شده بود که من نمی توانم صاحب فرزند بشوم.

وقتی نظرهایی داده شد آن زمان جلال جبهه بود و من علیرغم علاقه بسیار شدیدی که به وی داشتم نامه ای نوشتم و مسئله رابرایش توضیح دادم. جدایی از وی برایم قابل تصور نبود ولی فکر این که او به خاطر من، از داشتن فرزند محروم می شود آزارم می داد لذا در نامه ای که تمام صفحات آن با اشک چشمانم خیس شده بود اعلام کردم که حاضر به جدایی هستم و از او خواشتم که فکری به حال خودش بکند. و او بلافاصله نامه ای برایم فرستاد و در نامه نوشت مقدر الهی هر چه باشد همان می شود. دعا می کنم به آن حد از ایمان برسی که به رضای خدا راضی شوی. نه ما از حضرت زکریا پیرتر هستیم و نه خدای ما بخیل، خودت را به خدا بسپار...