جهت استقبال از شهدای گمنام در شهر صدرا

می خواهم روز پنج شنبه به دیدار بیایم...ای سراپانور،بشنو این درد را که با تمام وجودم ناله سر می دهم ،کسی که تا به حال نتوانسته از سیم خاردارهای نفس عبور کند چطور می تواند به تو که به اوج رسیدی نزدیک شود.من که با کوله بار خالی به سراغ تو می آیم ،به دور دستهای آرام اما پر از طوفان حجم غریبی ام را می بینی؟
اشکهای غم انگیز و بالهای زخمی ام را می بینی؟ بی تو اینجا هوای گریستن دارم پر از حسرتم.در حیرتم که تو کیستی ؟ومن کیستم؟
تو عارفانه اوج گرفتی و عاشقانه در سرداب خون غلطیدی و در حجله تسلیم به آسمان پرکشیدی و در آغوش یار تا ابد آرمیدی.دلم می خواهد با تو بیایم تا به اوج بقا برسم ولی افسوس که من اسیر زرو زیور این دنیایم.و در هیاهوی شهوت و نفس گم شده ای. از تو دورم ،من اسیرم،اسیر این دنیای فانی اسیر چیزی هایی که تو در آن رها شدی و من هنوز اسیرم.چقد بی شما زندگی کردن در این غریبستان تنهایی سخت است !دیگر خسته ام از درجا زدن و دور خود چرخیدن.
می خواهم پنجشنبه بیایم در اقلیم عشق تو که رسک پریدن بیاموزم،در مقابلت هیچ ندارم این فاصله را دریاب،این غم دوری را بشکن که همه هستی را خون تو بس است برای هدایت من.