این دانشمندان همچنین دومین سرنگ را با بیوجوهر حاوی سلولهای کبدی پارانشیم پر میکنند. این سلولها توسعه سلولی و یک هیدروژل را تقویت میکنند.
نرمافزار موجود بر روی یک PC که به بیوچاپگر متصل شده، به یک موتور متصل به بازوی رباتیک، دستور حرکتکردن و پایین آوردن سر پمپ (pump head) را با سرنگ دومی میدهد و این سرنگ شروع به چاپکردن یک قالب میکند.
این قالب مانند سه شش ضلعی به نظر میرسد که در یک الگوی قالب عسل آرایش شده است.
یک حسگر مثلثساز به اندازه جعبه کبریت که در کنار سطح در حال چاپشدن قرار گرفته، نوک هر یک از سرنگها را هنگام حرکت آنها در طول محورهای x، y و z تعقیب میکند.
نرمافزار بر اساس این داده مکانیابی دقیق، تعیین میکند اولین سرنگ باید کجا قرار داده شود.
بازوی رباتیک سر پمپ را با اولین سرنگ پایین میآورد و این سرنگ شانه عسل را با سلولهای پارانشیم پر میکند.
محققان صفحهای را که حاوی بیش از 24 میکروبافت تکمیلشده است، بر میدارند و در درون سیستمی ویژه قرار میدهند. هر یک از این بافتها دارای ضخامت 250 میکرون هستند.
در این سیستم، سلولها برای شکلدادن ماتریکس کاملی از بافت کبد به ترکیبشدن ادامه میدهند.