زینب حقیقت را به قربانگاه نمی برد و فدای مصلحت نمی کند

ماه مبارک رمضان در سال ششم هجری آخرین روزهایش را میگذراند و به عید فطر چیزی باقی نمانده بود . همسرگرامی علی بن ابیطالب (ع) یعنی فاطمه زهرا (س) نیز دقایق آخر بارداری خویش را در پیش داشت و در یکی از همین روزهای آخر ماه مبارک رمضان بود که (زینب (س)) در میان هلهله و شادی افراد بنی هاشم و خویشان و نزدیکان و دوستداران آل محمد (ص) قدم بعرصه ی وجود گذاشت و چشم باین جهان فانی گشود.

این دختر سومین فرزند علی (ع) و فاطمه (س) بود حسن (ع) و حسین(ع) از صدای گریه ی خواهر کوچکشان گاهی خوشحال و گاهی متعجب می شدند . علی (ع) پس از ولادت دخترش شکر خدای را به جا آورد و برای فاطمه (س) و دختر شیرخواره اش دعا کرد.

پس از تولد زینب (س) و ورود پیامبر از سفر و نامگذاری دختر علی بن ابیطالب (ع) مردم شهر مدینه دسته دسته برای تبریک و تهنیت به خانه ی علی (ع) میامدند و چشم خویش به جمال مولود خاندان طهارت و نوگل باغ نبوت روشنائی می بخشیدند .

آثار مجد و شرف و بزرگی و افتخار از جبین زینب (س) هویدا بود و هر کس به او ناه میکرد احساس تسکین و آرامش می نمود .

بدین ترتیب نوگل زیبائی به گلهای خوش رنگ و بوی محمدی افزوده شد و گلستان دین رونق تازه پیدا کرد. زینب (س) در گلستان نجابت و طهارت و در دامان پر محبت مادری همچن فاطمه زهرا (س) پرورش می یافت و بزرگ و بزرگتر می شد . از سوی دیگر علی (ع) پدردانشمند و پر فضیلتش قرآن را به وی می آموخت و دختر خردسال باهوش و ذکاوت و استعداد خدادادیش مطالب را بنحوی درک می کرد که باعث اعجاب بود.

زینب (س) برای ایفای وظائف سنگین و پرمخاطره ای که در پیش داشت آماده می شد ...

آری آنچه با تمام وجود آموخته بود باید به کار می برد باید نشان می داد که لهجه ذوالفقاریش را از که به ارث برده و ولایتمداری را از کدام بانو آموخته است ...

روز موعود فرا می رسد و زینب (س) در سرزمین نینوا قافله را به پیش می راند تا ادامه دار رسالت مقتدای خویش باشد . در روح بلند او حلول روح بزرگ علی (ع) متجلی است . و چونان مادر خود ام ابیها به صلابت همه قرن ها و اعصار اقتدار را منکوب خویش ساخته و به پیش می رود .

زینب (س) به بزرگی امام مظلومش خود را آراسته تا پیام برحقیقت محض باشد زینب (س) بدیعه روزگار دوران است او شگفتی خلقت به شمار می آید . تبارک الله احسن الخالقین است . او که در درون و برون ، جز زیبایی مشاهده نمی کند و خود را در بستری از عبودیت می بیند ، عزت ابدی از اوست و در این سرزمین موعود او انسان را معقول می کند و زینب (س) از ازل تا ابد به آدمیان آموخت که حقیقت را به قربانگاه نمی برد و آن را فدای مصلحت نمی کند و در این راه راسخ می ماند. زینب (س) از دیر باز ولی و امام خود را شناخته و همین شناخت است که او را به سفر عشق می کشاند . زینب (س) هیچگاه دچار تردید نیست .

زینب (س) در یقین است . تا آنجا که اهل بصیرت و آگاهی و بیداری است . تجسم جاودانی انسان از زینب (س) است در طاقت و تحمل و صبر سرآمد زمین و زمان است . حسین (ع) برای زینب (س) حجت است دلیل و راهنماست . او سرآمد کمالات او چون زبان می گشود بلاغت سخنان علی(ع) در آن موج می زد. اینک او عاشقانه و عارفانه کاروان را به پیش می برد تا خوبی ها و پاکی ها استمرار داشته باشد و زشتی ها عیان گردد. او خود را با مولای خویش همراه نمود ، او پای در رکاب است و حاضر در محضر .

عمق نگاه زینب (س) و نوع نگرش او امتداد نگاه حسین (ع) برای همه تاریخ است .

محکمات بیان زینب (س) به لهجه ذوالفقار تاثیر گذار است چرا که دوست و دشمن به آن اعتراف دارند در این میدان و آن میدان چنین هماوردی آرزوی انسان در تاریخ بوده است . میدانی که هماورد آن شرافت ، ولایت در آن موج می زند و صلابت قافله سالار آن به چشم می آید تا فضیلت ، رشادت ، عظمت ، حقیقت ، بصیرت ، نجابت ، عدالت ، مروت ، شجاعت و... در این میدانسر به آسمان می سایند و برخود می بالند و هنوز ندای ملکوتی زینب (س) در سراسر زمین کربلا طنین انداز است که ( ما رایت الا جمیلا .)

انتها/224224