آبخیزداری و منابع طبیعی مرودشت
منازل حاصل از مسکن سازی: مطالعه و aspiration درباره‌ی تغییرات مسکن محلی
چکیده:
طراحان مسکن سازی در هر دو بخش عمومی و خصوصی، از استفاده کنندگان ساختمان ها مجزا و جدا بوده اند. این مقاله پروژه ای را توصیف می کند که در آن، محصلین معماری و مسکن سازی به آموختن مسائلی در مورد تمایلات و خواسته های استفاده کنندگان تشویق می کند و از طریق مطالعه‌ی تغییرات انجام شده در طی 15-20 سال به سه حالت مختلف مسکن سازی منجر شده است. مقاله، دستاورد مورد استفاده برای جمع آوری اطلاعات را بطور خلاصه بیان می کند و نیز شامل مختصری از یافته های کلیدی در مورد رضایت و خرسندی افراد مقیم در منازل است. هرچند، ارزش اصلی پروژه، کوشش برای بالا بردن حساسیت محصل درباره ی اولویت ها و چشم اندازهای استفاده کنندگان خانه هاست.
مقدمه:
یکی از انتقادهای معمول به معماران، جدا بودن آنان از مردمی است که از ساختمان های ساخته شده توسط آنها، استفاده می کنند. این موضوع در مسکن سازی در هر دو بخش عمومی و خصوصی صادق است که مشتری به ندرت استفاده کننده از مسکن است. بعلاوه برای معماران زیادی فهم جزئی تر از چگونگی زندگی مردم مورد توجه بوده است و اینکه آنها معتقد به دانستن همه ی چیزهای لازم بودند و خودشان را داوران خوش ذوقی می پنداشتند. برخی کارشناسان در ادامه پیشنهاد کردند که:
معماران مدعی یک خویشتن شناسی وسیع اند که ارزش اجتماعی آنان را در جامعه افزایش می دهد؛ نقش ایجاد "اجتماعات" به واسطه ی طراحی و سرویس دهندگی آنها به مشتریانشان.هرچند در عمل، برای بسیاری از معماران تأثیر گذاری روی دیگر معماران از خشنود کردن استفاده کنندگان از ساختمان هایشان مهم تر است. مثلأ در طراحی منازل عمومی،معماران از بینش خودشان برای طراحی استفاده می کنند و تلاشی برای گفت و گو با استفاده کنندگان و یا مطالعه ی یافته های تحقیقاتی مرتبط نمی کنند.
به نظر می رسد معمارانی که آموخته های شخصی و توانایی هایش، او را بهتر از خود استفاده کننده به درک نیازهای استفاده کننده مسلح و مجهز می کند.
محدودیت ها و خطرهای این نگرش ها آشکار شده است و در طی دهه ی 1980 علاقه ی فزاینده ای روی مجموعه دستاوردهای مختلف ایجاد شده که می تواند به عنوان "معماری اجتماع" شناخته شود.Wates و Knevitt به سه خصلت این دستاورد جدید اشاره می کنند: ابتدا نیاز استفاده کنندگان به مشارکت در ایجاد و مدیریت محیط ساختمانی که پروسه ی طراحی باید مهم تر از محصول نهایی باشد و این، نیازمند یک تغییر اساسی در وظیفه ی حرفه ای هاست، از این رو می توانند به فعالانی تبدیل شوند برای مردم و اجتماعاتی که برایشان کار می کنند.
چگونه می توان حرفه ای های آینده را برای این نقش های جدید آموزش داد؟ نگرش های جدید و مهارتها، مخصوصأ مهارتهای اجتماعی، مورد نیازند و اینها می توانند توسط مطالعه ی پروژه های موجود تکمیل شوند تا به این آگاهی برسند که واکنش استفاده کنندگان کنونی به تصمیمات و طراحی های حرفه ای های سالهای قبل چگونه است. "تناسب" بین خانه ها و مستاجران با فاکتورهای متغیر تغییر می کند، اما برخی ساختمان ها در سازگاریشان محدودیت هایی دارند. انعطاف درون ساختمان ساخته شده ایده ای است که به عنوان یک راه مواجه با این موضوع ایجاد شده است، اما پروژه هایی که با استفاده از این اصول ساخته شده باشند، بسیار کم اند. یک جنبه ی مرتبط، شخصیت دادن به ساختمان ها در پاسخ به احتیاجات و خواسته های افراد در طلب کردن یک خانه است. مشاهده شده است کاری که مردم برای تبدیل خانه[1] هایشان به خانه[2] انجام می دهند، بسیار جذاب است و باید درس های بسیار آموزنده ای به طراحان بدهد. اگر بنا به تغییری باشد، آنها چه چیزی را و با چه انگیزه ای تغییر می دهند؟ مختصر اینکه جامعه ی متحرک با محدودیتهای کم مسکن آیا باعث می شود افراد منازلشان را تغییر دهند تا به خانه ای دست یابند که تصویر و تفسیر آنها را از منزل ایده آل شان منعکس کند؟
تغییرات در اجاره
در بریتانیا وضعیت بسیار پیچیده تر است. در1971 فقط نیمی از خانواده ها مالک بودند و توانایی ایجاد تغییرات در ساختمان و نیز انتخاب نوع و محل خانه را داشتند. نیمی دیگر از جمعیت مستاجر بودند، تقریبأ 20% در accommodation خصوصی و 30% ساختمان های purpose-built؛ درساختمان هایی که از دولت محلی اجاره کرده بودند که تمام تصمیمات کلیدی سکونت را اتخاذ می کردند. تا وقتی که قانون "حق خرید" در 1980 معرفی شد، 1.2 میلیون ساختمان های مجلس به مستاجران اسبق فروخته شدند و اکنون 66.6% از کل منازل، متعلق به مالکین هستند.
این مقاله شرحی از یک پروژه ی کوتاه است که بر عهده ی مدرسه ی معماری[3] و دانشگاه نیوکاسل[4] گذاشته شده است تا برخی از این بحث ها را از طریق مستندسازی از راه مقایسه در مورد تغییراتی که در طول 20-15 سال به سه حالت مختلف مسکن سازی منجر شده اند، بیابند و نیز به نگرش های افراد ساکن در مورد منازلشان پی ببرند.یک نقطه ی شروع برای کاری که در اینجا شرح داده شده، عقیده ای است که می تواند برای تشویق محصلین به شنیدن و آموختن، قبل از رسم نقشه ها، ارزشمند باشد و مستقیمأ بشنوند که استفاده کنندگان ساختمان ها در مورد تصمیمات طراحی و اخذ شده توسط معماران چه می اندیشند؟
این مطالعه به عنوان یک پروژه ی ترکیبی با وارد کردن دانشجویان 4 ساله ی معماری در معماری اجتماعی و نیز یک گروه خارجی از محصلین بعد از فارغ التحصیلی (بیش از همه معماران) برای یک دوره ی یک ساله ی MAپیرامون مطالعات مسکن سازی برنامه ریزی شد. آنها توسط تعدادی از محصلین معماری از politechnico di Torino14 محصل از 9 کشور به هم ملحق شدند. یک هدف دیگر نیز محصلین خارجی را در وهله ی اول به مطالعه در مورد جنبه های معین شرایط مسکن سازی در بریتانیا قادر می ساخت.
سه پروژه ساخت مسکن
سه پروژه ی انتخاب شده برای مطالعه، به روش های مختلفی جالب توجه بودند و همه ی آنها در اواخر قرن 16 و اوایل قرن 17 ایجاد شدند، همان زمانی که شرایط و نگرش های مختلف شایع شده بودند. این زمان، زمان صلح و خوش بینی به سوی آینده ای روشن بود که حرفه ای ها اعتقاد داشتند که با کمک تکنولوژی، پاسخ ایجاد محیط ساختمانی با کیفیت بالا را یافته اند. شرایط در 20 سال گذشته به شکل افراطی تغییر کرده است، اما آیا اکنون ایده های طراحان و معماران چه تغییری کرده است؟
بخش عمومی مسکن سازی برای اجاره
Kenton Bar Estateتوسط تعدادی معمار مشهور محلی که بخاطر دستاورد نوگرایشان سربلند و مشهور بودند، طراحی شد و آن یک طرح کوبیسم سخت بود با رنگ کاملأ سفید.
اجرای آن طرح توسط دولت محلی به عنوان مسکن سازی عمومی به منظور اجاره صورت گرفته بود و بعنوان یک دروازه ی معتبر و با حیثیت[5] برای شهر در قالب فرودگاه جدیدالتأسیس بود. این ساختمان، از تراس سه طبقه پوشیده شده بود که در بالای آنها پنجره های مثلثی شکل وجود داشتند. این منظره به واقع یک نقطه ی برجسته و مشخص بود (شکل1).
بخش خصوصی برای فروش
پارک Kingstone یک نما از خانه های دو طبقه ی دهه ی آغازین 1970 است و به دلیل اینکه اولین منزل خصوصی در کشور است، قابل توجه است. از طرف دیگر، یک بخش خصوصی مطابق مرسوم است که از انواع خانه های استاندارد طراحی شده قبل از بحران انرژی است: پنجره های بزرگ و استانداردهای پایین عایق بندی گرمایی (شکل 2).
این حالت ها، مسکن سازی را مشخص می کنند .............
این نوع خانه سازی ها به عنوان مکان محبوب مردم شناخته شده است. اما از نظر معماران این ها خانه هایی است معمولی وفاقد هر طرح خلاقی، سلیقه یا ابتکار.
آن است مساکن امن.
آیا حقیقتا این نوع خانه ها همان طور محبوب مردم است که بساز وبفروش های خصوصی به ما می گویند یا جایگزین دیگری دارند؟
معماران به ندرت از این جور خانهها آگاهی پیدا می کنند. گرچه اعتقاد دارند که وظیفه ما بود آن را امتحان کنیم. حتی هنگامی که ساکن خیلی راضی است.
آیا در عمل می توان این خانه های شخصی محبوب مردم را به اندازه رضایت واقعی آنها خرید و فروش کرد؟
چه درس هایی می توان از این بساز وبفروشهای خصوصی آموخت؟
آیا آنها واقعا می دانند مردم چه می خواهند؟
شرکت توسعه برای اجاره
در سال 1973 سه گروه از طراحان خانه سازی به وسیله دانش آموزان سال چهارم هنرستان معماری، تحت نظر دفتر پروژه های فعال کار می کردند.
آن پروژه خانه سازی برای اولین بار به سفارش شرکت توسعه شهر جدید واشنگتن، به عنوان انرژی آگاه در منطقه بعد از همان سال بحران نفت بود.
طرح انرژی هوشیاری با ارائه سقف با سطوح آجری که جلوی طبقه اول را می پوشاند و با پنجره های کوچک تاریک وپر سر و صدا و دیوارهای پوشیده از چوب بود.(به شکل 2 نگاه کنید)
بعد از آن داشتن استانداردهای عایق های حرارتی بالا توسط ساختمان تنظیم به تصویب رسید.
ارائه طراحی اضافه شده به منظور سازگاری درونی و گسترش ساده برای ساکنان بود.
روش طراحی
در آغاز یکی از هدف های برنامه بالا بردن شناخت دانش آموزان از روش پژوهش به وسیله تشویق آنها به فکرکردن به مسائل و همچنین پیشنهاد یک روش ویژه برای ارائه به کارکنان بود.
ابتدا علی رغم تجربه و مدارک قابل توجه شان تمایلی به درمیان جمع بودن و وارد مذاکره شدن نداشتند.
و آین نیاز به مداخله بیشتر زمانی که کارکنان انتظار داشتند را بیشتر کرد.
این تجربه، نمونه جدیدیاز روش آموزش مشارکت برای اکثریت دانش آموزان بود.
و شاید کارکنان فرضی ما توقع زیادی درباره انگیزه و تعهد دانش آموزان داشتند.
با این حال با علاقه های متفاوت رویکرد جدبد استبدادی را پذیرفتند. باهدف کشف جدید روابط بین متخصصین و مردم. وبه وسیله مفهوم بین کارکنان و دانش آموزان.
معماران با روش ثبت تغیرات داخلی و خارجی خانه سریعا موافقت کردند. بدون شک این شکل مطالعه به تجربه معماران نزدیک تر است.
بحث تصمیم گیری درباره اینکه چه نوع اطلاعاتی از شاکنان جمع آوری شود و چگونه این کارانجام شود بی نهایت سخت بود.
بعد از گفتگو درباره نمونه های مختلفی از روش و محتوای جدی پرسشنامه ها، دانش آموزان ایتالیایی درون گروه با توجه به حساسیت بیشتر و همچنین روش هدف به رهبری گروه انتخاب شدند.
بعد از آن مذاکره بر موضوعات متداول دستور کار توافق کردند، و مصمم بر تمرکز بر روش های کیفی پژوهش و هدایت کارگران دانش آموز در پاریس روی نیم سازها شدند.
آنجا بود که توافق نظر کردند که ترجیحا با توجه به زمان محدود شمارش تعداد محدودی از ساکنان به عنوان نماینده از تلاش برای گرفتن و فهمیدن اطلاعات آماری دقیقتر و جامع تر مهمتر است.
در بررسی برنامه احساس شد این تصمیم درست بوده است
ثابت شد مطمئنا این آموزش برای دانش آموزان خیلی مفید تر است که ابتدا درباره اولویت خانه های شخصی بدانند اگر چه در نتیجه تحقیقات زیاد مشخص شد اثر گذاری خیلی کمتر بوده است.
در شرایطی که زمان بیشتری برای پذیرفته شدن وجود داشت هردو سطح اطلاعات ترجیح داده شد.
تحقیق
نتایج نخست دلگرم کننده بودند، و بسیاری از نگرانی ها در مورد برقراری ارتباط با ساکنان در مقابل دوستی محلی فراموش شده بود. زنان به طور خاص توسط ساکنان زنان مورد استقبال قرار گرفته بودند: اجازه دهید زنان خانه ها را طراحی کنند – حق با آن هاست. (مقیم واشنگتن). با این حال، آب و هوای بد غیر منتظره، بیماری و سایر تعهدات دوره ای تعداد بازدیدکنندگان برنامه ریزی شده را نسبت به املاک توسط هر گروه کاهش داده است. در ملک پارک کینگستون تعداد کمی ساکن محلی بودند و حتی کمتر که برای دانش جویان وقت گذاشتند. علاوه بر زمان، هنگامی که دانش جویان می توانستند مراجعه کنند به نظر می رسید مربوط به زمانی می شد که ساکنان بیرون بودند و یا تمایلی برای صرف زمان جهت پاسخ دادن به سوالات دقیق نداشتند. تنها 27 مصاحبه انجام شده بود و بسیاری از آن ها بعد از ظهرها انجام می شدند. بنابراین استراتژی برنامه ریزی شده برای افزایش قابلیت اطمینان و نمایندگی نتایج تحقیق تضعیف شد و در نتیجه تنوع و کیفیت بسیاری از داده های جمع آوری شده به طرز ناامید کننده ای ضعیف بود.
یافته ها: رضایت ساکنین
با وجود محدودیت های داده ها الگوهای روشنی با توجه به رضایت ساکنان پدید آمد. در
مرحله روش شناسی پاسخ های ممکن ساکنان مورد بحث قرار گرفت و پیش بینی شد که املاک
پارک کینگستون مورد ستایش مردمی بود که تصویر معمولی مسکن سازی طبقه متوسط را
ملاحظه کرده بودند. در مقابل پیش بینی شده بود که املاک شورای وابسته به مکتب هنری
کوبیسم کنتون بار زیاد مورد علاقه مردم قرار نخواهد گرفت، و واشنگتن در میانه قرار
خواهد گرفت.
نتایج ما را شگفت زده کرد. با وجود غیر قابل انعطاف بودن ظاهر دهه ی 1960 هایی که در استعمال کلمات صحیح وسواس دارند، ساکنانی که در کنتون بار مصاحبه می شدند به مسکن خود به وضوح جهت تمایز و منحصر به فرد بودن آن افتخار می کردند. بسیاری از کسانی که مصاحبه کرده بودند از زمان ساخت املاکشان آنجا حضور داشتند، و به خصوص در آن زمان به عنوان اولین ساکنان معتبر 'املاک شورای اجرایی' انتخاب شده بودند. تعداد کمی فرصت خرید خانه های خود با قیمت های تخفیف خورده داشتند، دلیل این امر تا حد زیادی به خاطر موقعیت مالی شان بود تا نگرش شان به خانه ها. فضای باز مشترک مقابل خانه ها اغلب با انواع نرده و پرچین محصور شده بود و تغییرات درب ورودی و لابی مشترک بودند. شکایت ها روی 'کیفیت' مردم که در حال حاضر در این ملک قرار دارند تمرکز می کند (مانند خانواده های تک والدینی) و مشکلات فیزیکی از قبیل: حیاط های پارک ماشین، دفعات تعمیر سقف های مسطح و دولتی قدیمی مرکز خرید محلی. مشترکا ً با دیگر ساکنان دو طرح مسکن، دریافتند که آشپزخانه بیش از حد کوچک است. ساکنان شهر جدید واشنگتن بیشتر مشتاق خانه های خود بودند که در اصل به عنوان مسکن اجاره ای ساخته شده اند همه را خریداری کرده بودند به جز مکانی که در آن بیکاری این امر را غیر ممکن ساخته بود. مانند کنتون بار، بسیاری از ساکنان در خانه ها بودند چون خانه ها ساخته شده بودند و اینکه ظاهری متمایز و متفاوت از مسکن سازی همزمان شهرک جدید کنار خود و مسکن سازی سازندگان داخلی پشت خود داشتند. همچنین شواهدی وجود دارد از تمایل جامعه به املاک کوچک، با ساکنان ارائه دهنده ی اطلاعات در مورد همسایه هایی که به وضوح با آنان از یک رابطه خوب لذت می برند.
ویژگیناموفقطرح، گرمایش الکتریکی را به عنوان ویژگی مفهومی مهم طرح صرفه جویی انرژی اصلی مشخص کرده است. در اینجا مثل هر جای دیگر چگونگی درک توسط ساکنان مطرح نیست و همه با گاز جایگزین شده بودند. در پاسخ به انتقاد معمول بیان شده، سایر مسکن سازی های ساخته شده در آن زمان، طراحی اولیه شامل مناطق سخاوتمندانه برای ذخیره سازی است. جالب توجه است که بسیاری از این ها جهت بزرگ تر کردن اتاق های نشیمن و اتاق خواب ها تغییر کردند (شکل 4 را ببینید). به همین ترتیب شواهدی از ساکنان که از انعطاف پذیری طراحی شده استفاده کرده باشند وجود ندارد، در واقع بسیاری از مردم از امکانات بی اطلاع بودند. در غیر این صورت به غیر از دوباره گذاشتن آشپزخانه ها و حمام ها و برخی جایگزینی پنجره ها، شواهد کمی از تغییرات دیگر وجود دارد، گر چه یک خانه به روش حساسی با تطبیق مواد جهت تناسب سازی با ساختمان اصلی گسترش داده شده است. یکی از ساکنان تازه وارد که قبل از اقامت تغییرات داخلی قابل توجهی ایجاد کرده بود اظهار داشت: "اگر من نتوانم خانه را صحیح و سالم نگه دارم خواهم رفت، شما می دانید منظورم چیست: من نخواهم ماند بازای چیزی کمتر از کامل".
اگرچه مسکن سازی پارک کینگستون حداقل به طور کامل ثبت شد اما نمونه نشان داد که مکانی است که مردم برای مدت طولانی در آنجا نمی مانند. تمام خریداران نسبتا جدید بودند و هیچ یک از مردمان محلی نبودند هر چند که یک نفر ساکن در املاک برای به دست آوردن فضای بیشتری نقل مکان کرده بود و در فکر حرکت درون ملکی دیگری بود. هیچ یک از مصاحبه شوندگان تغییراتی را انجام نداده بودند، اما همه از اندازه کوچک خانه ها به ویژه اتاق خواب ها که فضای کمد نداشتند شکایت کرده بودند. پاسخ دهندگان گفتند که آن ها به جای سعی در تناسب سازی خانه با توجه به نیازهای در حال تحول شان ترجیح می دهند که نقل مکان کنند. اظهار نظراتی در مورد اتومبیل های پارک مسدود شده حیاط مشترک شده است و از مشاهدات آشکار شد که طراحی همانطور که انتظار می رفت اجرا نمی شد. در اینجا همچون املاک دیگر ترس از تفکیک خانه در اذهان بسیاری از ساکنان بود و یک موضوع عود در بحث شد. این وسواس با افزایش نرخ جرم و جنایت توسط چند تن از دانش جویان خارج از کشور اظهار شد که احساس کردند که این موضوع به شدت در رسانه ها بیش از حد بزرگ شده و در نتیجه بسیاری از ساکنان از یک تهدید رنج می بردند که بیشتر تصور می کردند تا اینکه جنبه واقعی داشته باشد. روابط متقابل ممکن بین طراحی مسکن و جرم و جنایت یک موضوع بحث برانگیز است و قطعا می تواند بیشتر در این نوع از برنامه کشف شود.
شکل 4 شهر جدید واشنگتن: یک نمونه از داده های نظر سنجی از یک خانواده.
وفاداری به مسکن سازی کنتون و واشنگتن وجود داشت که تا به حال پیش بینی نشده بود. علاوه بر این واکنش های ساکنان این حقیقت را بازتاب می دهد که این املاک، فضای سخاوتمند تر پارکر موریس را یکی کرده بودند در حالی که مسکن سازی پارک گینگستون این موضوع را نداشته است. به طور خلاصه مشخصه های معماری مختلف مسکن طراحی شده ی دو طرح اول به نظر می رسد به طور کلی برای ساکنان قابل قبول تر از طرح سوم باشد. در هر حال، تعداد کمی از خانه های واشنگتن به عنوان یک کالا در بازار قرار داده شده است همانطور که بسیاری از ساکنانی که خریده اند ماندن را انتخاب کرده اند.
طرح ها
در مرحله نهایی برنامه، دانشجویان معماری یک کار طراحی انتخاب کردند و پیشنهادهای طرح را تولید کردند که بیشتر، از نقاط ضعف خاص و مشکلات شناسایی شده توسط ساکنان ایجاد شده است و شامل پیشنهاداتی برای طراحی مجدد مرکز خرید محلی و مرکز اجتماع و تجدید نظر ناموفق ایجاد پارکینگ ماشین در املاک کنتون است. دیگران در صدد این هستند که چگونه برخی از نواقص طراحی مسکن سازی پارک گینگستون را برطرف کنند. شاید قابل توجه ترین ارائه آن بود که به طور کامل ارائه شد: تبدیل مسکن وابسته به مکتب هنری کوبیسم در کنتون با سقف های شیب تند، محفظه ها و پنجره های بومی و غیره (شکل 5 را ببینید) که به علت شکایت ساکنان در مورد تعداد دفعات تعمیر سقف های مسطح بود، اگر چه این بررسی نشان داد که ساکنان به ظاهر کلی مسکن سازی اهمیت می دهند. به نظر می رسد که دانش جو به دنبال قضاوت و تجربه خود جهت تغییر اساسی کیفیت مسکن می باشد و اینکه این پیش تصورات تحت تاثیر ارتباط نزدیک با ساکنان قرار نمی گیرد و ممکن است یکی از اهداف اصلی تشدید حساسیت دانش جویان نسبت به چشم انداز و اولویت کاربران که به دست نیامده بود را پیشنهاد دهد. بازخورد سایر دانش جویان دلگرم کننده تر بود، اما باید به رسمیت شناخته شود که این مسائل را نمی توان به طور متقاعد کننده ای با پروژه های کوتاهی که یک بار اتفاق می افتد به چالش کشیده شود. گزارشات بسیاری از دانش جویان با استفاده از تجربیات فردی خود با ساکنان سرشار از حکایات جالبی است که نشان می دهد که برای برخی فرصت خوبی است برای بینش و دیدگاه های تازه در مورد مسائل که باید مرکزی برای آموزش و پرورش در معماری و مسکن فراهم شود.
