جایگاه بسیجى

جایگاه بسیجى

۱ / ۱ – پیشگویى قرآن

قرآن :

اى مؤمنان! هر کس از شما از دینش (اسلام) برگردد، (بداند که )خداوند به‏زودى گروهى را خواهد آورد که آنان را دوست دارد و آنان نیز او را دوست دارند. (اینان) با مؤمنان، مهربان و فروتن‏اند و با کافران سختگیرند، در راه خدا جهاد مى‏کنند و از سرزنش هیچ ملامتگرى نمى‏هراسند. این، فضل الهى است که به هر کس بخواهد، مى‏دهد، و خداوند، گشایشگرِ داناست.
اى مردم! اگر (خدا) بخواهد همه شما را از میان مى‏بَرد و گروه دیگرى پدید مى‏آورد؛ و خداوند، همواره بر این کار تواناست.
و اگر (از دین او) روى برتابید، به جاى شما گروه دیگرى را مى‏آورد. آن‏گاه، آنها مانند شما نخواهند بود.

حدیث :

۱٫ پیامبر خداصلى الله علیه وآله – در پاسخ به سؤال از این آیه: «اى مؤمنان هر کس از

شما از دینش (اسلام) برگردد، (بداند که) خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد که آنان را دوست دارد و آنان نیز او را دوست دارند…» -: در حالى که به شانه سلمان مى‏زد، فرمود: «(آنان )این مرد و هموطنان اویند». سپس فرمود: «اگر دین به ثریّا آویخته باشد، هرآینه، مردانى از ایرانیان به آن دست یابند».
۲٫ امام صادق علیه السلام – درباره آیه «خداوند، خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد که آنان را دوست دارد و آنان نیز او را دوست دارند…»: مقصود، آزاد شدگان (ایرانى) است.
۳٫ تفسیر القمی: – در تفسیر سخن خداوند متعال: «اى مؤمنان! هر کس از شما از دینش (اسلام) برگردد، (بداند که) خداوند به‏زودى گروهى را خواهد آورد که آنان را دوست دارد و آنان نیز او را دوست دارند. (اینان) با مؤمنان، مهربان و فروتن‏اند و با کافران، سختگیرند، در راه خدا جهاد مى‏کنند و از سرزنش هیچ ملامتگرى نمى‏هراسند» -: (این آیه )درباره قائم (عج) و یارانش است که در راه خدا جهاد مى‏کنند و از سرزنش هیچ ملامتگرى نمى‏هراسند.
۴٫ مجمع البیان – درباره سخن خداى تعالى: «اگر (خدا )بخواهد، همه شما را از میان مى‏بَرد» -: یعنى اگر خدا بخواهد، شما را هلاک مى‏کند، اى مردم، و نابودتان مى‏گرداند. به قولى در این آیه، کلمه‏اى محذوف در تقدیر است؛ یعنى: اگر بخواهد شما را ببرد، مى‏برد، اى مردم، و عدّه‏اى دیگر را مى‏آورد؛ یعنى مردم دیگرى غیر از شما را مى‏آورد که پیامبرش را یارى مى‏رسانند. روایت شده است که وقتى این آیه نازل شد، پیامبرصلى الله علیه وآله دستش را به پشت

سلمان زد و فرمود: «آنان، هموطنان این مرد هستند، یعنى ایرانیان».
۵٫ امام صادق‏علیه السلام – به یعقوب بن قیس: اى پسر قیس! «واگر روى برتابید، (خدا )جاى شما را به مردمى غیر از شما خواهد داد که مانند شما نخواهند بود»، مقصودش فرزندانِ آزاد شدگان (ایرانى )است.
۶٫ سنن الترمذی – به نقل از ابو هریره -: گروهى از یاران پیامبر خدا گفتند: این قومى که خداوند فرموده در صورت روى گرداندن ما، به جایمان خواهند آمد و چون ما نخواهند بود، کیان‏اند؟
راوى مى‏گوید: سلمان در کنار پیامبرصلى الله علیه وآله بود. ایشان بر پاى او زد و فرمود: «این و قومش. سوگند به آن‏که جانم به دست اوست، اگر ایمان از ستاره ثریّا هم آویخته بود، مردانى از فارس به آن دست مى‏یافتند».
۷٫ امام باقرعلیه السلام: روزى پیامبر خدا در حالى که گروهى از یاران در نزدش بودند، دوبار فرمود: «خدایا! مرا به دیدار برادرانم برسان». فردى از یارانش گفت: اى پیامبر خدا! آیا ما برادرانت نیستیم؟ فرمود: «خیر. شما یاران منید و برادران من، مردمانى‏اند در آخرالزمان که مرا ندیده‏اند؛ امّا ایمان آورده‏اند… براى هر کدامشان پایدارى در دین، از با دست خُرد کردن خار مغیلان در شب تیره، سخت‏تر است یا همچون کسى است که اخگر شوره‏گز را در کف

نگه دارد. اینان، چراغهاى تابان در دل تاریکى‏اند. خداوند، آنان را از هر فتنه غبارآلود و شبگون، نجات مى‏بخشد».
۸٫ امام صادق‏علیه السلام: پیامبر خدا فرمود: «پس از شما مردمى خواهند آمد که مردى از آنان، پاداش پنجاه نفر از شما را دارد». گفتند: اى پیامبر خدا! ما در بدر و اُحد و حنین با شما بودیم و قرآن در میان ما نازل شد! فرمود: «اگر آنچه بر سر ایشان مى‏آید، به سر شما بیاید، مانند آنان صبر و شکیبایى نمى‏کنید».

۱ / ۲ – پیشوایان بسیج

۹٫ امام على‏علیه السلام – در تبیین ویژگى‏هاى پیامبران -: آنان گروهى مستضعف بودند که خداوند، آنان را با گرسنگى آزموده بود و به سختى گرفتارشان ساخته و با ترس و بیمها آزمایششان کرده بود و از ناملایمات و ناراحتى‏ها پاکشان گردانیده بود. پس خشنودى و خشمِ خدا را به (داشتن یا نداشتن) مال و فرزند مپندارید، که این از سرِ جهل به موارد آزمایش هنگام بى‏نیازى و قدرت است و از این رو، خداوندِ پاک و بزرگ فرموده است: «آیا گمان مى‏کنند که مال و فرزندانى که به آنها مى‏بخشیم، (از آن روست که) در نیکویى به ایشان، بى‏درنگ و پُرشتابیم؟ (نه،) امّا نمى‏فهمند».
خداوند سبحان، بندگانِ خود را که خودپسند و مستکبرند، به دوستانش که در نظر آنان مستضعف و خوار و زبون‏اند، مى‏آزماید. آنجا که موسى بن عمران و برادرش هارون ‏علیهما السلام، بر فرعون وارد شدند، درحالى که هر دو لباس پشمین بر تن و عصاى چوبین در دست داشتند و با او شرط کردند که اگر تسلیم دین حق شود، پادشاهى‏اش برجا و عزّتش بادوام باشد؛ امّا او گفت: «از این دو نفر تعجّب نمى‏کنید که با من شرط مى‏کنند که سرورى‏ام به جا بماند و پادشاهى‏ام برقرار باشد، با آنکه آنان را با این حال پریشان و زبون مى‏بینید! پس چرا دستبندهاى طلا به دست آنها آویخته نیست؟»، به دلیل آنکه فرعون، طلا و جمع‏آورى آن را مهم مى‏دانست و لباسِ پشمین و پوشیدن آن را پستى و حقارت مى‏پنداشت!
اگر خداوندِ سبحان مى‏خواست، هنگام بعثتِ پیامبرانش درهاىِ گنجهاىِ طلا و معادن زر ناب و باغهایى را که از هر نوع درخت در آن کاشته شده، بر آنان مى‏گشود، و مرغهاىِ آسمان و جانورانِ زمین را همراه آنان مى‏ساخت. و اگر چنین مى‏کرد، آزمایش از میان مى‏رفت و پاداش، نادرست مى‏شد و اَخبار الهى (وعده وعیدها) بى‏فایده مى‏شد و براى پذیرندگان دعوت پیامبران، مُزد آزمایش‏شدگان لازم نمى‏آمد؛ و گرویدگان به انبیا، شایسته ثواب نیکوکاران نبودند و نامها با معانى آنها تطبیق نمى‏کرد. امّا خداوند سبحان، پیامبرانش را در اراده و تصمیمات خودشان توانا گردانید، و در آنچه دیده‏ها از ظاهر آنان مى‏بینند، خوار نمایاند، با قناعتى که دلها و چشمها را از بى‏نیازى پُر مى‏دارد و فقر و ضعفِ ظاهرى‏اى که چشمها و گوشها را بسیار بیازارد.
و اگر پیامبران داراى چنان نیرویى بودند که کسى خیالِ مخالفت با آنان را نمى‏کرد و قدرت و عزّتى داشتند که هرگز، ستمى نمى‏کشیدند و سلطنتى داشتند که همه به سویشان گردن مى‏کشیدند و مردم به قصد دیدارشان بار سفر مى‏بستند، بر مردم آسان‏تر بود که از قدرت آنان، عبرت پذیرند و راه گردنکشى در پیش نگیرند؛ لیکن در چنین حالى ایمانشان یا از بیم جان بود و یا امید (به دست آوردن نان و چنان ایمان و کار نیکویى خالص نمى‏نمود)، بلکه نیمى از ترس و نیمى به رغبت بود. امّا خداوند سبحان، چنین خواسته است که پیروى از پیامبرانِ او و تصدیق کتابهاى او، و فروتنى در راه او، و تسلیم در مقابل امر او، و گردن نهادن به طاعتِ او، امورى مخصوص به او باشد که از غیرِ آنها چیزى با آن امورْ آمیخته نشود؛ و هرچه آزمایش و امتحان بزرگ‏تر باشد، ثواب و پاداش آن نیز بیشتر است.

۱ / ۳ – دوستان خدا

قرآن :

آگاه باشید که به یقین، دوستان و نزدیکان خدا، نه بیمى (در عالم آخرت) بر آنان مى‏رود و نه اندوهى خواهند داشت.

حدیث :

۱۰٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله – در پاسخ به سؤال درباره سخن خداى تعالى: «آگاه باشید که به یقین، دوستان و نزدیکان خدا، نه بیمى (در عالم آخرت )بر آنان مى‏رود و نه اندوهى خواهند داشت» -: آنان، کسانى‏اند که در راه خدا به یکدیگر محبّت مى‏ورزند.
۱۱٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله: دوستان خدا، خاموشى مى‏گزینند و خاموشى آنها ذکر خداست، و مى‏نگرند و نگاهشان عبرت است، و سخن مى‏گویند و سخنانشان حکمت است، و راه مى‏روند و راه‏رفتنشان در میان مردم، مایه برکت است. اگر نه این بود که اجلهایشان نوشته شده است، از ترس عذاب و شوق به ثواب، (لحظه‏اى )جانهایشان در کالبدهایشان قرار نمى‏گرفت.
۱۲٫ امام على علیه السلام – چون آیه «آگاه باشید که به یقین، دوستان و نزدیکان خدا نه بیمى بر آنان مى‏رود و …» را خواند -: «مى‏دانید دوستان خدا چه کسانى‏اند». گفتند: چه کسانى‏اند، اى امیرمؤمنان؟ فرمود: «آنان، ما و پیروانمان هستیم. پس، هر که بعد از ما از ما پیروى کند، خوشا به حال ما و خوش‏تر به حال آنان!».
گفتند: اى امیر مؤمنان! چرا خوشا به حال ما و خوش‏تر به حال آنان؟ مگر نه این است که ما و آنان، هر دو در یک راهیم؟!
فرمود: «نه؛ زیرا آنان، بارى را به دوش مى‏کشند که شما نکشیده‏اید و چیزهایى را تحمّل مى‏کنند که شما تحمّل نکرده‏اید».
۱۳٫ امام على علیه السلام – در پاسخ به سؤال از اینکه منظور از دوستان خدا در سخن خداى تعالى: «آگاه باشید که به یقین، دوستان و نزدیکان خدا، نه بیمى (در عالم آخرت )بر آنان مى‏رود و نه اندوهى خواهند داشت» -: آنان، مردمى‏اند که در عبادت خداوند متعال، اخلاص مى‏ورزند و چون مردمْ ظاهر دنیا را مى‏بینند، آنان، باطن دنیا را مشاهده مى‏کنند و از این رو، آینده آن را شناختند، در حالى که دیگر مردم، فریفته امروز آن‏اند. پس، از دنیا آنچه را که مى‏دانند به‏زودى آنان را ترک مى‏کند، ترک کردند و آنچه از آن را که مى‏دانند به‏زودى آنان را مى‏میرانَد، میراندند.
۱۴٫ امام صادق علیه السلام: دوستان خدا، از همان زمانى که خداوند، آدم‏علیه السلام را آفرید، همواره در ضعف و اقلیّت بوده‏اند.
۱۵٫ امام صادق علیه السلام: اى ابوبصیر! خوشا به حال پیروان قائم ما که در زمان غیبت او منتظر ظهورش هستند و در زمان ظهورش فرمانبردار اویند. آنان، دوستان خدایند که نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مى‏شوند.

۱ / ۴ – اصلی ‏ترین یاوران امت

۱۶٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله: همانا خداوند، این امّت را به سبب ناتوانانِ آنها و دعا و اخلاص و نمازشان یارى کرد.
۱۷٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله: مرا در میان ضعیفان بجویید؛ زیرا که شما به برکت ضعیفانتان روزى داده و یارى مى‏شوید.
۱۸٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله: نخستین کسانى از خلق خدا که وارد بهشت مى‏شوند، تهیدستان و مهاجران‏اند؛ کسانى که مرزها با آنان محفوظ مى‏ماند و حوادث ناگوار به وسیله آنان برطرف مى‏گردد و فردى از ایشان مى‏میرد، در حالى که نیازها (و آروزهاى) او در سینه‏اش مانده و توانایى برآوردنش را ندارد. پس خداوند متعال به کسانى از فرشتگانش که بخواهد، مى‏فرماید: نزد آنها بروید و به آنان تحیّت (و خوشامد) گویید. فرشتگان مى‏گویند: ما ساکنان آسمان تو و برگزیدگان از خلق تو هستیم. آیا ما را فرمان مى‏دهى که نزدشان رویم و بر آنان سلام گوییم؟! خداوند (خواهد )گفت: آنها بندگانى بودند که مرا مى‏پرستیدند و شریکى براى من نمى‏گرفتند، و مرزها با آنان حفظ مى‏شد، و حوادث ناگوار به وسیله آنان برطرف مى‏گشت، و فردى از آنان مى‏مُرد، در حالى که نیاز (ها و آرزوهاى) او در سینه‏اش مانده بود و توان برآوردنش را نداشت. پس فرشتگان نزدشان مى‏آیند و از هر درى (از درهاى بهشت) بر آنان داخل مى‏گردند، و (مى‏گویند): سلام بر شما باد به خاطر شکیبایى شما، و چه خوش است پاداش سرا(ى جاوید)!
۱۹٫ مسند ابن حنبل – به نقل از عمرو -: هنگام طلوع خورشید نزد پیامبر خدا بودیم. فرمود: «به زودى از امّت من در روز قیامت مردمى خواهند آمد که نورشان همانند پرتو خورشید است». گفتیم: آنان چه کسانى‏اند، اى پیامبر خدا؟ فرمود: «تهیدستان مهاجر، کسانى که حوادث ناگوار ( و جنگ) به وسیله آنان برطرف مى‏شود؛ فردى از آنان مى‏میرد، در حالى که نیاز (ها و آرزوهاى) او در سینه‏اش مانده است (و) از کرانه‏هاى زمین محشور مى‏گردند».
۲۰٫ کنزالعمّال – به نقل از امیّه بن خالد (درباره پیامبرصلى الله علیه وآله) -: آن حضرت به کمک مسلمانان پابرهنه و بینوا، فتح مى‏کرد و یارى مى‏خواست.
۲۱٫ حلیه الأولیاء – به نقل از حسن -: پیامبر خدا نزد اهل صفّه آمد و فرمود: «شب را چگونه به روز آوردید؟». گفتند: به خوبى. پیامبر خدا فرمود: «شما امروز بهترید یا آن‏گاه که براى یکى از شما کاسه بزرگى (لبریز از غذا )آورده و کاسه دیگرى‏بُرده‏شود و خانه‏هایتان‏را آن‏چنان‏که کعبه را مى‏پوشانند، بپوشانید؟». گفتند: اى پیامبر خدا! آیا در حالى که بر دین خود هستیم، به آن (نعمتها )دست خواهیم یافت؟
فرمود: «آرى».
گفتند: پس آن روز براى ما بهتر است. صدقه مى‏دهیم و بنده آزاد مى‏کنیم.
پیامبر خدا فرمود: «نه، بلکه امروزْ وضعتان بهتر است؛ زیرا اگر به آن (نعمتها )برسید، به یکدیگر حسادت خواهید کرد، از یکدیگر خواهید بُرید و کینه یکدیگر را در دل خواهید پرورد».

۱ / ۵ – زمینه سازان حکومت جهانى اسلام

قرآن :

ما مى‏خواهیم بر مستضعفان زمین نعمت دهیم و آنان را پیشوایان مردم و وارثان (حکومت جهان) گردانیم.

حدیث :

۲۲٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله: مردمى از مشرق قیام مى‏کنند و زمینه حاکمیت مهدى را فراهم مى‏آورند.
۲۳٫ امام علی‏علیه السلام: دنیا پس از سرکشى با ما مهربان شود، همچون مهربان شدن ماده شترِ بدخو به فرزندش. سپس این آیه را خواند: «ما مى‏خواهیم بر مستضعفان زمین نعمت دهیم و آنان را پیشوایان مردم و وارثان (حکومت جهان )گردانیم».
۲۴٫ امام زین العابدین‏علیه السلام: سوگند به آن‏که محمّد را به حقیقت، مژده دهنده و بیم‏دهنده برانگیخت، نیکان از میان ما، اهل بیت و پیروان آنها، مانند موسى و پیروانش، و دشمنان ما و پیروان آنها، مانند فرعون و پیروانش هستند.
۲۵٫ امام باقر علیه السلام: گویا مردمانى را مى‏بینم که در خاور زمین، قیام کرده‏اند و حق را مى‏طلبند؛ امّا به آنان نمى‏دهند. دوباره مى‏طلبند، باز به آنان داده نمى‏شود. چون چنین دیدند، شمشیرهاى (سلاحهاى) خود را بر شانه‏هایشان مى‏نهند. در این هنگام، خواسته‏شان داده مى‏شود؛ امّا آنها نمى‏پذیرند تا آنکه بر مى‏خیزند، (حکومت تشکیل مى‏دهند) و (پرچم )آن را جز به مولاى شما تسلیم نمى‏کنند. کشتگان آنان، شهیدند. بدانید که اگر من آن زمان را دریابم، خود را براى (یارى )صاحب این امر ابقا خواهم کرد.

۲۶٫ امام صادق‏علیه السلام: به راستى صاحب این امر (امام زمان‏علیه السلام)، یارانش براى او نگهدارى شده‏اند. اگر همه مردم نیز از بین بروند، خداوند یارانش را به او مى‏رساند، و آنان همان کسانى هستند که خداى Uفرموده: «و اگر اینان بدان (به اسلام) کفر ورزند، بى گمان، گروهى (دیگر) را بر آن گماریم که کافر نباشند» و آنان همان کسانى هستند که خداوند درباره آنان فرموده: «خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد که آنان را دوست مى‏دارد و آنان (نیز )او را دوست دارند. (اینان) با مؤمنان، مهربان و فروتن‏اند و با کافران سختگیرند».

۱ / ۶ – بسیجیان گمنام

۲۷٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله: محبوب‏ترین بندگان نزد خداى تعالى، پرهیزگاران گمنام‏اند؛ همانان که هرگاه غایب باشند، جویاى حالشان نمى‏شوند و وقتى حضور دارند، ناشناخته‏اند . آنان، پیشوایان هدایت‏اند و چراغهاى دانش.

۲۸٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله: بسا یک لا قباى ژنده‏پوشى که کسى به او اعتنایى نکند؛ امّا اگر خدا را سوگند دهد، خداوند سوگندش را بپذیرد (و دعا یا نفرینش را مستجاب کند).
۲۹٫ پیامبر خدا صلى الله علیه وآله: آیا اهل بهشت را به شما نشناسانم؟! هر ناتوان مستضعفى که اگر به خدا سوگند خورد، خداوند سوگندش را تصدیق مى‏کند. آیا اهل دوزخ را به شما معرّفى نکنم؟! هر درشتخوى مالدار خسیس فخرفروشِ گردنفرازى است.

۳۰٫ امام على‏علیه السلام: خوشا به حال هر بنده بى‏نام و نشانى که مردم را مى‏شناسد و مردم او را نمى‏شناسند. خداوند، او را به خشنودى (از خدا)، مى‏شناسد. اینان، چراغهاى هدایت‏اند. خداوند، هر گونه فتنه تاریکى را از آنان مى‏زداید، به زودى، آنان را غرق رحمتى از رحمتهاى خود مى‏کند. نه سخن‏پراکن و فاش کننده اسرارند، و نه نافرهیخته و ریاکار.
۳۱٫ امام على علیه السلام – در توصیف آخر الزمان: زمانى مى‏رسد که هیچ کس در آن زمان نجات نمى‏یابد، مگر هر مؤمن بى‏نام و نشانى. اگر حاضر باشد، ناشناخته است و اگر غایب باشد، جستجو نمى‏شود. این افراد، چراغهاى هدایت‏اند ونشانه‏هایى روشن براى شبروان.
۳۲٫ امام صادق‏علیه السلام: اگر مى‏توانید ناشناس بمانید، چنین کنید؛ و باکى بر تو نیست اگر مردمْ تو را ستایش نکنند و حتّى در میان مردم، نکوهیده باشى، اگر نزد خداوند – تبارک و تعالى -، ستوده باشى.