وقتی صندلی خالی وزارت نفت ایران تمام دوربین‌های دنیا را به خود معطوف کرد

محمدجواد تندگویان در سال 1329 در تهران به دنیا آمد و پس از اتمام تحصیلات متوسطه و ورود به دانشگاه نفت آبادان، با درجه مهندسی نفت فارغ التحصیل شد.

وی در دوران تحصیل، مبارزات خود علیه رژیم پهلوی را ادامه داد و در سال 1352 توسط ساواک دستگیر و به 11 ماه حبس محکوم شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به مدیریت یک کارخانه در رشت رسید.

او پس از مدتی به وزارت نفت دعوت شد و به عنوان مدیر مناطق نفت خیز جنوب مشغول به کار شد. چند ماه بعد سرپرست مناطق نفت‌خیز جنوب شد که با تلاش‌های بی‌وقفه موفق به بهره‌برداری، حفاری و مهار چاه‌ها شد به گونه‌ای که به خاطر این موفقیت،علاوه بر مطبوعات داخلی، مطبوعات خارجی نیز به توانایی او در مهار گاز یکی از چاه‌های مناطق نفت‌خیز اشاره کردند. در همان زمان توسط شهید رجایی به عنوان وزیر پیشنهادی نفت به مجلس معرفی و که با اکثریت آرا به سمت وزیر نفت انتخاب شد.

او دیدگاه وسیع و جامعی در صنعت نفت داشت. هدف از فروش نفت را به دست آوردن ارز مورد نیاز برای خرید کالاهای سرمایه‌ای و ایجاد صنایع جدید می‌دانست که این امر کشور را به سوی صنعتی شدن سوق می‌داد. قصد داشت صنعت نفت را که به صورت تافته‌ای جدا بافته بود به نهادی مردمی تبدیل کند.

با وقوع جنگ تحمیلی، تصمیم داشت صنعت نفت را در سراسر کشور پراکنده کند تا از آسیب‌پذیر بودن آن کاسته شود. به تبدیل نفت خام به فرآورده‌های گرانقیمت از جمله پتروشیمی می‌اندیشید.

وی همچنین اولویت دولتش را به گازرسانی به مردم به ویژه مناطق محروم اختصاص داده بود.

تندگویان هیچگاه خود را از مردم جدا نمی‌دید و برای تقویت روحیه کارکنان شرکت نفت به مناطق جنوب سفر می‌کرد. این کار او سبب می‌شد که اولاً کارکنان صنعت نفت خود را در شرایط جنگی تنها نبینند، ثانیاً تصمیمات متخذه در کمترین زمان ممکن اجرا شوند.

و در نهایت در روز 12 آبان ماه 59 در حالی که 40 روز بیشتر از وزارتش نگذشته بود، در نزدیکی پالایشگاه آبادان به اسارت نیروهای بعثی درآمد.

رژیم بعث عراق اسارت وزیر نفت ایران را حربه‌ای برای تبلیغات پیروزی‌های خود می‌دانست ولی به سرعت دریافت که تندگویان کسی نیست که حتی در اسارت تسلیم خواسته‌های ناصوابش شود و روح بلندش بزرگتر از آن بود که در تسخیر مشتی دون بگنجد.

در «کنفرانس بالی» با یک حرکت بسیار ساده هیأت اعزامی ایران، تمام حصارهای رژیم بعث یک باره درهم شکست و عکس شهید تندگویان بر روی صندلی خالی وزارت نفت ایران تمام دوربین‌های دنیا را به خود معطوف کرد و در کمترین زمان ممکن به اقصی نقاط جهان مخابره شد.

جنگ پایان یافت و مردم ایران آغوش گرم خود را پذیرای احرارشان کردند، ولی در میان سفرای آزادی خبری از این مجاهد بزرگ نبود. آری «جواد» به آرزوی جاودانه‌اش رسیده بود و روح بلندش به سوی پروردگارش بال گشوده بود.

پیکر این شهید پس از 11 سال اسارت در روز 29 آذر 1370 به خاک ایران منتقل شد و در کنار نخست وزیرش، در جوار شهدای هفتم تیر در بهشت زهرا(س) تهران آرام گرفت.

روحش شاد

منبع: ایسنا