چه مظلوم و بی صدا رفت ...

     ******

موضوع شخصیت چند بعدی جواد چیزی نیست که بتوان در چند سطر آن را خلاصه کرد لکن از بچه ها یادآوری لحظاتی از ان همه صفا و صمیمیت حاج مومن باقری که سمت استادی بر همه دارد با دلی بسیار اندوهگین ذکر خاطرات او را می کرد و می فرمود :

اولین باری که جواد را دیدم دقیقا به یاد نمی آورم ولی چیزی که در ذهنم نقش بسته از اولین ارتباط  من با ایشان بود که او پسر جوانی بود پر جنب و جوش  و زرنگ به هر طرف می پرید و لحظه ای برای امر خیر کوتاهی نمیکردند. صحبت می کرد  مخصوصا زمانی که از شناسایی خطوط عراق بر میگشت که چگونه از جلو عراقی ها گذشته موانع میدان مین را چگونه پشت سر گذاشته بچه های گروه چگونه با او همکاری کرده اند و راهکارهایی برای شب بعد. تازه وقتی از خطوط اول برمیگشت که قاعدتا به دلیل سختی راه و استرس پیش امده در دام شناسایی عر اقی ها عموما بچه ها استراحت می کردند ولی او تازه اول فعالیتش بود می رفت تا آخرین .... خط اول به بهانه پیدا کردن دوستی یا همشهری و در همین راه تمام اطلاعات مربوط به خط را با دقت مطلع می شد یک شب یک عراقی خود را تسلیم کرده و چند نفر شهید شده و خیلی مطالب دیگر ، وقتی برمیگشت بچه هایی که سحر خوابیده بودند با تعریف های محمد جواد بیدار می شدند .چرا؟چون انقدر اطلاعات دقیق از نقطه نقطه خط تیپ ها و لشکرها را می داد که بچه ها ناخواسته برای شنیدن حرفهایش بیدار می شدند .باز هم استراحت نمی کرد و به هر سمت و سویی می پرید .اگر ظرفی از شب باقی مانده بود فوری ان را میشست .جارو می زد  و شروع به نو.شتن گزارش شناسایی و خاطراتش می کرد هر از گاهی در خلوت تنهایی اش ورود پیدا می کرردم و دلم می خواست بدانم چرا او از خودش هیچ نمی گوید ولی او در زندگیش داستانهایی داشت که اگر روزی فرزندانش بفهمند که او چگونه با صبوری زندگی سختی را پشت سر گذاشته بدون اینکه از کسی درخواست کمکی بکند تا ابد به او افتخار می کنند. در یکی از عملیات ها یادم نیست کدام عملیات بود  پای جواد روی مین رفت وپایش قطع شد،  او  در زندگی سختی کشیده بود که این اتفاق نمیتوانست در او کاستی به وجود آورد. بعد از مدتی که توانست قدری از جراحات راحت شود فوری به جبهه آمد و باز شروع به فعالت کرد.باز هم لحظه ای نبود که او را ساکت و بدون تحرک ببینی دوباره هر روز صبح به تمام خطوط می رفت  و با دستی پر از اطلاعات می آمد،  من از او خیلی خوشم می آمد زیرا پسری خوشرو ،مومن و فعالی بود. با هم خیلی صمیمی شدیم چند بار به اتفاق هم به شیراز آمدیم و یکبار هم به خانه ی ما آمد وقتی او در خانه ی ما پای مصنوعی اش را درآورد پسرکوچکم به نزدیک او آمد و با تعجب نگاه می کرد که چطوری دوستم پایش را جدا می کرد محمد امین که پنج سال بیشتر نداشت از او سوال کرد که چرا پای خو.د را جدا کردی و او در جوابش گفت : پایم روی مین رفته و دیگر پا ندارم .پسرم باز سوال کرد مگر مواظب نبودی ؟جواد جواب داد چرا و در جبهه مین را زیر زمین می کارند و ما در شب نمی توانستیم متوجه شویم .من از این گفتگو پسرم و جواد که چطور سعی می کرد با زبان کودکانه پسرم را آگاه کند لذت می بردم او هیچوقت از گذشته خود حرفی به زبان نمی آورد وقتی با او خیلی صمیمی شدم درباره خودم و خانواد ه ام گفتم او برای اولین بار لب به سخن گشود و قدری از سختی ها و مشکلات و غم های خود که بعد از فوت مادر و برادرش اتفاق افتاده بود برایم گفت .از همه آن حرف ها چیزی که خیلی در ذهنم ماند ه است او می گفت به دلایلی تصمیم گرفتم که خرج زندگی ام را خودم تامین نمایم .به خاطر همین صبح های زود به سرکار می رفتم و  بعد به مدرسه ،گاهی اوقات دیر به مدرسه می رسیدم و ناظم جلوی مرا می گرفت و تنبیه می شدم ولی لب نمی گشودم که داستان سرکار رفتن محمد را بگویم و اگر می فهمید شاید به من کمک هم می کرد ولی من غرورم اجازه نمی داد و با افتخار بعد از تنبیه شدن  به سر کلاس می رفتم و من این روحیه او را تحسین می کردم و تا آخر عمرش می دیدم که چگونه تلاش می کند و چقدر به فکر بچه هایش هست و مدام می گفت من میخواهم بچه هایم چیزی کم نداشته باشند و با رفتن خود بزرگترین کمبود را برای بچه هایش گذاشت زیرا یک پدر واقعی بود.

سردار ابراهیمی که خود از یادگاران هشت سال دفاع مقدس است از دوران دوستی و رفاقت با صفاری و اخلص او به عنوان یک بسیجی واقعی می گوید :

که ایشان در بسیج مشغو ل خدمت بودند به عنوان یک بسیجی که اولین روز های جنگ از استهبانات فارس تشریف آوردند به جبهه جذب واحد اطلاعات عملیات به منظور ماموریت شناسایی در زمین دشمن شدند. مدت زمانی را به عنوان عنصر شناسایی و بعدا به عنوان مسئول سرتیم شناسایی از بعد از عملیات محرم کارشان را در جبهه ها شروع کردند. اولین شناسائی شان در منطقه آزاد شده عملیات محرم بود که بعد از چند شناسایی موفقیت آمیز که شناسایی این برای عملیات های والفجر 1 و والفجر مقدماتی بود. در منطقه زبیدات و بیات و چنگوله که مشغول شناسایی بودند در یکی از ماموریت ها ایشان به روی مین دشمن رفت و از ناحیه پا مجروح شد که بعدا منجر به قطع یکی از پاهای ایشان شد که بعد از درمان و مداوایی که در خصوص پای قطع شده شان داشتند، پای مصنوعی را بکار گرفتند مجددا به جبهه برگشتند و در چندین عملیات موفق لشکر به شناسایی و دیده بانی های خودشان با در صد و جایگاه جانبازی که از ناحیه پا بود که موفقیت های بسیار خوب و ارزشمندی را داشتند. برادران شناسایی و اونایی که قدیمی بودند و اونایی که جدید می‌آمدند وقتی  پای قطع ایشان را می دیدند به وجد می آمدند و روحیه می گرفتند و برای جهاد خود در جبهه ها بیشتر احساس مسئولیت می کردند.

 لذا ایشان در عملیاتهای بعدی هم مجروح شیمیایی شدند که آثار شیمیایی روی ایشان به جا ماند. در این مدتی که ما در خدمت ایشان بودیم شهید محمد جواد صفاری انسانی بود هم علاقه مند به کار شناسایی و اطلاعات عملیات . برای اینکه بچه استهبانات بود ریشه ها شان و فونداسیونشان در دین محکم بود خصوصا بحث نماز و قرآن و توجه به مسائل دینی و انقلابی زبانزد و به چشم می آمد به شکلی که دوستان از حجب و حیا و عرضم بحضورتان تواضع و نجابت ایشان همیشه صحبت می کردند. آدم گوشه گیری بود، همیشه در لاک خودش بود و به نظر می آمد که خیلی مواقع می نشست و فکر می کرد که می تواند چه خدماتی را با اون پای قطع شده که بعنوان جانبازی بود که در جبهه و در اطلاعات عملیات لشکرهمیشه پیروز و قهرمان فجر خدمت می کرد داشته باشد و چگونه می توانست بیشتر خدمت داشته باشد.ایشان بسیار دلسوز و مسئولیت پذیر و همیشه پای کار و همیشه با اینکه پایشان قطع بود برای عملیات های گوناگون داوطلب بود و تلاش می کرد که ایشان را حتما در عملیات های متعدد با وضع جسمی ای که داشت شرکتش بدیم.