همین عملیات های کوچک بسیجی ها و سپاهی ها که به صورت پراکنده انجام می شد، نشان داد که ارتش عراق شکست پذیر است.
به نقل از حوزه،«نصرت الله
محمودزاده» از کسانی است که در هویزه حضور داشته و از نزدیک شاهد اتفاقات
بوده است. «حماسة هویزه» کتابی است که در سال 64، در شرح وقایع سه ساعت روز
دوم هویزه نوشته شده است؛ کتابی که رهبر انقلاب در زمان ریاست جمهوری اش
حاشیه ای بر آن نوشته است.
کتاب هایی هم چون «مسیح کردستان»؛ زندگی
نامة شهید «بروجردی»، «سفر سرخ»؛ زندگی نامة شهید «علم الهدی»، «پای گلدستة
کوهستان»؛ زندگی شهید «محمدحسین محمودزاده»، «عقیق»؛ روایتی کوتاه از
زندگی شهید «خرازی» و «جادة بهشتیان؛ از بانه تا ماووت»، «بام کردستان»،
«شب های قدر کربلای ۵» و «سنگرساز بی سنگر» از دیگر تلاش های مهندس محمود
زاده است. با تمام مشغله ها، در دفتر کارش؛ یعنی مرکز تحقیقات «جوش ایران»
پذیرای ما بود.
چگونگی جمع شدن بچه ها در هویزه
جمع شدن بچه ها با محوریت «حسین» نبود؛
بلکه هرکس دلایل شخصی خودش را داشت که در منطقه حاضر شده بود. آن جا
تشکیلاتی مطرح نبود، همه داوطلب آمده بودند و در جبهه بود که هرکس تشخیص می
داد حالا باید چه کار کند.
من خودم از تهران داوطلب شدم، به اهواز
رفتم و از آن جا هم به جبهة سوسنگرد. جمعی دیگر بودند به نام گروه «اخلاص»
جهادسازندگی سبزوار که ارتباط کاری باهم داشتند و از این طریق آمده بودند.
بعدها که در محاصرة دوم سوسنگرد با شهید
«محمد فاضل» آشنا شدم، گفت: «برخی بچه های لانه به این نتیجه رسیده اند که
بحث لانه دیگر کم رنگ شده و محل بعدی جبهه است؛ مثل شهید «علی حاتمی» و
«علی زحمت کش» ـ که مسئول عملیات لانة جاسوسی بود و پس از حسین، مسئول سپاه
هویزه شد. البته آن زمان در هویزه نبود. ـ»
«فاضل» عضو این گروه بود. در همان سوسنگرد
از طریق او با این گروه آشنا شدم و بعداً به سبزوار رفتم. بیش تر بچه های
گروه اخلاص دانش جو بودند؛ از جمله «مهدی اصلانی فر، مجید مهدوی و حسن
فتاحی»، دانش جوی دانشگاه فردوسی و «مجید کریمی»، دانش جوی کامپیوتر شیراز.
بنابراین هستة مردمی را به جنگ آوردیم و
مبنای جمع شدن این بود؛ مبنا، موضع مردم بود نه موضع بعضی ها که می گفتند،
نه! کار نیست! این بحث بین «بنی صدر» و عده ای دیگر بود که می گفتند، چون
ارتش نداریم، خوزستان را رها کنیم و برخی دیگر مخالف بودند و می گفتند، اگر
رها کنیم، جا های دیگر را نمی توانیم حفظ کنیم.
آن چه مسلم است، این است که هرکس
داوطلبانه از جایی آمده بود و در هویزه بچه هایی از تهران، مشهد، مسجد
سلیمان، ملایر، شیراز (شهید سلحشور)، مشهد (بچه های شهید قدوسی)، اهواز
(شهید حکیم از علوم پزشکی)، دزفول (شهید فروزش)، سوسنگرد (شهید خوشنویسان،
مسئول جهاد که جلوی بنده شهید شد)، این ها تیم علم الهدی بودند. با شهید
علم الهدی با برخی از قبل رفیق بود؛ مثل شهید «حکیم، قدوسی و جمال دهشور» و
برخی هم نیرو های بومی اهواز بودند؛ از جمله شهید «شمخانی»، برادر شمخانی
معروف که این ها بیش تر سردسته و فعال بودند.
دانش جویان خط امام نبودند
اوایل وقتی حسین فرمانده شده بود، اعتقادش
بیش تر روی کار های فرهنگی و روی بسیج مردمی متمرکز بود، تا این که عراق
جادة سوسنگرد ـ حمیدیه را گرفت و ده، بیست تانک در جاده مستقر کردند. قرار
بود طی عملیات تعیین کننده ای که آقا (مقام معظم رهبری) هم در آن حضور
داشتند، جاده آزاد شود. حسین اجازة شرکت نداشت؛ چون احتمال شهادت او می
رفت. شهید «گندم کار»، فرماندة عملیات، شخص بسیار زبده ای بود. وقتی که
ایشان با نیروهایش شبانه برای شروع عملیات رفته بودند، در تاریکی شب، کسی
را دیده و فهمیده بودند که حسین است؛ این طوری شد که علم الهدی هم در آن
عملیات شرکت کرد. صبح که جاده آزاد شد، حسین با دیدن جسد شهید گندم کار و
برخی از رفیقانش تصمیم گرفت، وارد کار نظامی شود. شهادت گندم کار یک ماه
ونیم پیش از 16 دی بود. گندم کار فرمانده هویزه بود و پس از او، حسین به
جایش قرار گرفت. حسین پس از ورود به منطقه شروع کرد به جمع کردن مردم و
توجیه نیرو های عرب و چهل، پنجاه نیروی بومی را وارد سپاه کرد؛ مثل شهید
«بولار» که معروف است.
این که می گویند دانش جویان خط امام
آمدند، اشتباه است؛ آن ها فقط تعداد محدودی بودند؛ مابقی نیرو های پراکنده
ای بودند که هرکدام به دلیلی آمده بودند. بچه های لانة جاسوسی هم در عملیات
هویزه نبودند، بگذارید شهدا را در جای خود به مردم معرفی کنیم. تنها کسی
که می شناسم و عضو لانه هم بود، شهید محمد فاضل بود. شهدای دانش جو هم همان
یازده نفر بودند که شمردیم.
ملاک خاصی برای انتخاب افراد وجود نداشت
ماجرای هویزه این بود که ارتش 16 قزوین می
خواست عملیات وسیعی انجام بدهد و 220 تا از تانک ها، نیروی پیاده کم
داشتند؛ بنابراین دو گردان 150نفره از سپاه به آن ها پیوستند. برای تأمین
نیرو از کل افراد مستقر در هویزه و جبهة سوسنگرد شروع به انتخاب کردند و
برای انتخاب افراد هم ملاک خاصی نداشتند. آن جا همه لحظه شماری می کردند که
زودتر جلوتر بروند و دعوا سر رفتن بود؛ بنابراین تعدادی از جبهة پایین
هویزه، به فرمان دهی حسین و تعدادی از جبهة بالای سوسنگرد، به فرمان دهی
«حسین کلاه کج» انتخاب شدند. روز اول موفق شدیم که توپخانه را بگیریم؛ به
طوری که خیلی ها از جبهه رفتند و تنها صد نفر بودیم که در هویزه ماندیم و
محاصره شدیم؛ تعدادی هم اسیر شدند و تعدادی هم سالم ماندند.
ارتش ما خیانت نکرد
ما در ابتدای جنگ بودیم، ارتش کاملاً به
هم ریخته بود و نمی دانست چه کار کند. با چیزهایی که در علوم کلاسیک خود
آموخته بود، قاعدتاً نمی توانست با ارتش عراق بجنگد و به بن بست می رسید.
ما مسئولیت حفظ خوزستان، و بالاتر از آن حفظ نظام را که درواقع براندازی
آن، هدف پشت جبهة جنگ عراق بود، به عهده داشتیم.
در عملیات هویزه، ارتش متوجه شد که با چه
کسی طرف است. متوجه شد که دشمن از چه استعدادی برخوردار است، این که حضور
همین داوطلبان به ظاهر بلد و نابلد، باعث دل گرمی آنان است. ارتش ما خیانت
نکرد؛ همین.
هویزه؛ استراتژی جنگ تن با تانک
همین عملیات های کوچک بسیجی ها و سپاهی ها که به صورت پراکنده انجام می شد، نشان داد که ارتش عراق شکست پذیر است.
نتیجة آن کار های کوچک، کوچک، این بود که
فهمیدیم، اگر بخواهیم در برابر ارتش عراق بایستیم، باید مردم را وارد عرصه
کنیم و مردم راهی ندارند جز این که از موضع شهادت وارد شوند، از موضع این
که ما می خواهیم کار های خارق العاده کنیم، هستة مقاومت تشکیل دهیم، جنگ
تانک به تانک را کنار بگذاریم و جنگ تن به تانک را دنبال کنیم؛ و جایی که
می توانست این تئوری را تحقق ببخشد، هویزه بود.
اگر حسین مقاومت نمی کرد...
خیلی ها می گفتند، حسین می توانست خود را
نجات دهد، و من با آن روحیه و توانمندی که از او سراغ داشتم، گفتم، بله می
توانست! ولی باید فرار می کرد. اگر ما آن جا مقاومت نمی کردیم، می گفتند،
ما دیگر نمی توانیم عراق را شکست دهیم، و همین باعث مقاومت هستة حسین شد.
آثار این حرکت اول در منطقه و بعد آرام آرام در جا های دیگر بروز کرد. این
شایعه است که دانش جویان لانة جاسوسی مقاومت کردند، آن ها همان مردم بدبخت
بودند. من، خود شاهد بودم که در همان دو، سه ساعت مقاومت، ارتش عراق جرأت
جلو آمدن نداشت. عراق بیدار شده و فهمیده بود که در فرمول هایش با جریان
جدیدی مواجه شده است و باوجود آن که می توانست سوسنگرد را هم بگیرد، جرأت
نکرد جلو بیاید. تا سه روز تانک های ما رها شده بودند؛ نه ارتش ما جلو می
رفت و نه عراق جلو می آمد. من اگر رانندة تانک بودم، هفت، هشت تا از تانک
ها را عقب می آوردم، ولی بلد نبودم.
هویزه؛ نقطة عطفی تاریخ جنگ
پس از عملیات هویزه، در دل عراق، ترس و در
دل ما امید، این بود آن نقطة عطف مقاومت هویزه. این قضایا قبلاً در خرمشهر
هم اتفاق افتاده بود، در آبادان، سوسنگرد و غرب حمیدیه هم، اما در هویزه،
هسته شکل رسمی به خودش گرفت. چرا؟ چون هفتاد، هشتاد نفر ظرف دو ساعت، یک جا
شهید شدند، به همان شکل که در کتاب1 گذشت. به این ترتیب نحوة شهادت و
مقاومت هویزه یک حالت تقدس یافت. کسی به آن ها نگفته بود که عقب نشینی
کنند، حسین خودش گفته بود. من، خودم اولین بار با بی سیم شنیدم که عقب
رفتند، ولی حسین گفت: «برای شما عقب نشینی، برای ما مقاومت.»
چرا؟ چون نمی دانستیم پاتک یعنی چه؟! ارتش
عراق روسی عمل می کرد؛ جلوی جبهه را ضعیف و عقب را قوی نگاه می داشت. این
ها بحث کلاسیک است که نمی شود در این مجال به آن پرداخت. فهمیدن این مسأله
برای ارتش ما تجربه لازم داشت. آن ها بیست کیلومتر جلو رفتند، توپخانه را
گرفتند و فکر نمی کردند این پیش روی دام است، و تجربة بالاتر این بود که
عراق فهمید، اگر افراد داوطلب دانش جو در قلب توپخانه قرار گیرند، به او
رحم نمی کنند.
اگر هویزه نبود، فتح خرمشهر هم نبود
شما باید دربارة صدتا از این مقاومت های
کوچک تا 16 دی تحقیق کنید، آن ها را کنار هم بگذارید و ببینید که قطره قطره
جمع می شود و مقاومت هویزه شکل می گیرد. زلالی این حرکت هم از شهید حکیم،
قدوسی، علم الهدی و حسین خوش نویسان است.
هویزه، چشمة روانی شد که آبش به این طرف و
آن طرف رفت و مثل عملیات غرب سوسنگرد در 26 اسفند را به همراه آورد. بنده
با دست گچ گرفته در این عملیات حضور داشتم و توانستیم دشمن را نابود کنیم؛
هویزه این باور را به ما داده بود.
در این میان، آن قشر از ارتشی هایی که
صادق بودند؛ مثل شهید «صیاد شیرازی» زودتر جلو آمدند و تلاش کردند و آن
هایی که اعتقاد به جنگ کلاسیک داشتند، فهمیدند که نمی توانند کاری کنند و
کنار رفتند؛ این طور شد که یک سری از نیرو های بسیجی از ارتش آمدند. به
فرمودة امام، رمز موفقیت در وحدت سپاه و ارتش بود.
پس از هویزه بود که عملیات چزابه، تپة
شهید «مؤذنی» آبادان، عملیات های 1 تا 3 «طریق القدس»، «فتح المبین» و فتح
خرمشهر صورت گرفت. خرمشهر، رودخانة جوشانی بود که چشمه های کوچکی آن را
ساخته بودند؛ چشمه های کوچکی که آبشان در برابر لشکر 28، لشکر 16، لشکر 82 و
امثال آن بیش تر بود. می دانید چرا؟ چون جنسش نیاز جبهه بود و حریف دشمن.
ما از عقب نشینی به آفند رسیدیم؛ این نتیجة قضیة هویزه بود.
طلب پدرمان را از نظام نداشتیم
در جبهة گل بهار و سوسنگرد که بین ارتش ما
و عراق بیش تر از پانصدمتر فاصله نبود، موقع ناهار صبر می کردیم تا ارتشی
ها غذایشان را بخورند، اگر اضافه می ماند، به ما هم می دادند. ما تشکر می
کردیم و کلی از آن ها تعریف می کردیم و اگر نمی دادند، گله ای نداشتیم. مثل
حالا نبود که طلب پدرمان را از مملکت و نظام می خواهیم. گاهی آن قدر عطش و
گرسنگی داشتیم که یک روز دیگ خورشت ارتش را خم کردیم و شروع کردیم به لیس
زدن؛ طوری که سنگی زیر دندانم رفت و دندانم شکست. این فضاها بسیار زیبا
است، ولی فضای تبلیغی نیست؛ این ها باید ثبت شود.
امثال حسین، دنبال قهرمانی نبودند
ما باید مراقب باشیم که در بازگوکردن
مسائل جنگ به مردم، دچار انحراف نشویم. اگر فقط بگوییم حسین علم الهدی، او
را ناراحت کرده ایم. نیروهایی که آن جا حضور داشتند، هرکدام برای خود غولی
بودند. ما نباید علیه کسی که لانة جاسوسی را ول می کند و می آید برای وطنش،
نه قهرمان شدن، کاری کنیم؛ آن وقت بعد از دو قرن دیگر خواهند گفت، این ها
که رفتند، آدم های خاصی بودند! در آن صورت من که بقالی می کنم، می گویم، من
نمی توانم چنین کاری بکنم. انحراف از همین جا شروع می شود.
اگر می گوییم فاضل، از موضع لانة جاسوسی
نگوییم، از موضع همان روستایی بگوییم که کار در روستا را رها کرد و به
میدان آمد؛ مثل شهید مجید کریمی؛ و شهید «شمس آبادی» ـ که عضو شورای مرکزی
هم بود. ـ این نگاه را باید دنبال کرد؛ نگاهی که نشان داد، در جنگ ما
قهرمان، نقشی ندارد! نگاهی که نشان داد، چرا پیامبر بین بلال حبشی و ابوذر
تفاوت نمی گذاشت؛ این ها مسأله است. اگر مواظب نباشیم، خواهیم خورد. می
آییم یک قهرمان می سازیم و از آن طرف سی، چهل قهرمان دیگر را از بین می
بریم. چرا؟ چون این طوری بهتر است؟
بعضی ها تحت تأثیر جنگ الجزایر، کوبا و
«چه گوارا» قرار می گیرند؛ اگر حسین، چه گوارا شود، تک محور می شود. چرا
میرزا کوچک خان شکست خورد و آخرش یخ زد؟
هویزه چیز عجیبی نبود
امثال حسین دنبال قهرمانی نبودند؛ قهرمان،
جریان اجتماعی امام بود. امام توانست با کشاورز، دانش جو و همه ارتباط
برقرار کند. این طبیعی است که کسی مثل «باقری» فکرش بهتر است و طراح می
شود. امام همه را کنار هم قرار داد. اگر قرار بود بچه های لانة جاسوسی،
هویزه را نگاه دارند، نمی توانستند؛ چون مبنا غلط بود؛ همان طور که ارتش و
سپاه نتوانستند جنگ را جلو ببرند. سپاه، اول جنگ مثل مردم هیچ نداشت و هستة
مقاومت با اعتقاد مردم به رهبر، برای به دست آوردن دست آورد های انقلاب
شکل گرفت؛ برای همین تقدس دارد. برای همین است که هویزه به دل می نشیند؛
وگرنه هویزه چیز عجیبی نیست. از این چیزها زیاد اتفاق می افتاد، نباید برای
جذب دانش جو آن ها را بد جلوه دهیم که وقتی فهمید این طور نبوده، حسین را
هم ول کند. حسین راضی به این کار ها نیست.
اگر حسین، شهادت گندم کار و دو، سه تا از
بچه های خود را نمی دید، نمی آمد در هویزه مقاومت کند، می گفت، باید کاری
کنیم که تئوری آن ها به بار بنشیند. این ها همه باهم معنی می دهد و فی
البداهه اتفاق نیفتاده است؛ همین است که باعث می شود یک نگاه بسیجی فرمانده
سپاه، بهتر جواب بدهد تا یک نگاه ارتشی. یا نگوییم نگاه ارتشی، بگوییم
نگاه کلاسیک.
این نگاه باعث می شود که توپخانة لشکر 16
قزوین قبول کند که صد گلولة آرپی جی به یک جوان بسیجی که هیچ ربطی به او
ندارد، بدهد. من هرچه توپ می خواستم، می دادند؛ چون تشخیص داده بودند که به
دردشان می خورم و از توپ ها خوب استفاده می کنم. دیده بان بودم، می رفتم
پشت هویزه، موتورم را توی یک طویله در روستا مخفی می کردم و پیاده می رفتم
پشت عراقی ها تا دقیق ببینم. این طوری بود که از توپ، خوب استفاده می
کردیم؛ وگرنه یک بسیجی ساده بیش تر نبودیم و همه به صورت خودجوش، دنبال
ضربه زدن به دشمن بودیم.
ادا در نیاوریم
امثال من زیاد بودند؛ ما کسی نبودیم.
مواظب باشید که مردم را از صحنه خارج نکنید، حسین را اسطوره نکنید، 16 دی
را مختص به نقش دانش جویان در جنگ نکنید. باید مراقب باشیم که امانت دار
خوبی باشیم.
اگر صحبت این می شود که آیا الآن دانش جو
مستحق الگو قرار دادن شهدا برای خود هست یا نه؟ بله! هست. امّا بنده با این
که فقط فکر الآن باشیم، مخالفم؛ این تفکر غلط است. بنده کتاب سفر سرخ را
نوشتم تا به دانش جو بگویم، اگر می خواهی بدانی چه طور در زمان و مکان خودت
موفق باشی، ببین یک آدمی که در زمان و مکان خودش موفق بوده، چه کارهایی
انجام داده است. امّا نه این که بروی و همان کارها را بکنی؛ یعنی از همة
وقت ها استفاده کردن، از زمان جلو بودن، به مسائل جامعه و آیندة خود حساس
بودن، خود را پرورش دادن، شب بیداری کشیدن و کار کردن را باید در ذات خود
بیدار کنیم، نه این که نقش بازی کنی و ادا دربیاوری.
اگر الآن بود، چگونه شرکت نفت را به یک هستة خودکفایی تبدیل می کرد؟
این نقش بازی کردن باعث می شود که دانش جو پفکی بار بیاد، آن وقت می آید سؤال می کند: «چه کنم حسین علم الهدی شوم؟»
هیچی، خودت باش! دلیل ندارد شما مثل او شوید. هرکس در جایگاه خودش، خودش را بشناسد، همین «من عرفه نفسه فقط عرف ربه» است.
پس قرار نیست ما اسطوره درست کنیم. بنده
کتاب سفر سرخ را نوشتم تا به دانش جو بگویم: ای جوان دانش جو! تو می توانی
او را الگوی خودت قرار بدهی؛ البته با این ویژگی ها که گفتم.
امّا ممکن است دانش جو شصت درصد کارهایی
را که حسین انجام داده، مثلاً رفته شرکت نفت خوزستان را مختل کرده، انجام
بدهد، آیا ما هم باید این کار را بکنیم؟ الآن باید دید که چه طور می توان
شرکت نفت را به یک هستة خودکفایی تبدیل کرد؟
تشکل های ما فکر می کنند، فقط باید کار مذهبی کنند
این کارها را با چهار تا پوستر و برنامه
مذهبی نمی شود درست کرد؛ این فقط شکل را عوض می کند. یکی از اشکالات اساسی
یک سری از نهادها و تشکل های مذهبی در دانشگاه های ما این است که فکر می
کنند، فقط باید کار مذهبی کنند، شهدا را با چهار تا پوستر پاس بدارند یا
بقیه با چهار تا سخن رانی نصحیت کنند.
به قول مقام معظم رهبری، باید علم را در
خدمت دین قرار داد. راهش چیست؟ باید معرفت آن جوان دانش جوی شرکت کننده در
المپیاد را آن قدر بالا ببریم که وقتی در برابر المپیاد قرار گرفت، خودش را
نبازد و نگوید که من این طرفی هستم و شما آن طرفی؛ این تفکر غلطی است. ما
فکر می کنیم، هرکس این شکل و قیافه را داشت، جلوی دفترش فلان عکس را
چسباند، پس خودی است، در حالی که خیلی ها برای لج بازی این کار را نمی
کنند. شما باید اساس قضیه را ببینید؛ این که دانش جویی مثل علم الهدی چه
طور می تواند به آن جا برسد که فرضاً با 22 سال سن، کلی پرونده از مشهد،
کرمان، و اهواز؛ بسیج و دانشگاه؛ رادیو و... دارد؛ آن هم درست و کامل، نه
این که به هر جایی نوکی بزند و بیاید. این ها مهم است، این را باید دانش
جوی امروز داشته باشد.
او می توانست مقاومت نکند و امروز باقی
بماند و در نظام باشد یا فلان پرونده را برای فلان کار درست کند. آیا این
ها ریا نیست؟! معلوم است که با این روش، آخرش به یک دانش جوی پفکی تبدیل می
شویم و موقعش که برسد، جا خالی می کنیم؛ چون خودمان را نشناختیم که اگر
بهمان گفتند، برو روی مین! برویم! دست آخر می بینیم، کلی آدم پفکی تحویل
جامعه داده ایم. بعد می رویم توی جامعه و می بینیم، هیچ کاری از ما برنمی
آید. چرا؟ چون از آن موضعی نیامدیم که آن ها رفتند.
باید به همة شهدای دانش جو توجه شود
باید در 16 دی به همة این ها توجه کرد.
البته باید شهدای دانش جوی دیگر را هم به این پرونده اضافه کرد و گفت، این
ها (شهدای هویزه) بنام هستند. واقعیت این است که ما شهید «طرحچی»، از بچه
های امیرکبیر، که بنیان گذار مهندسی جنگ بود، و خیلی های دیگر را داشتیم.
بنابراین 16 دی نباید محدود به همین ها
شود. گرچه سفر سرخ، بهترین کتاب من است ولی بوده اند کسان دیگر. اگر محور
شما شهدای دانش جو است، باید دنبالش باشید. 16 دی دارد شما را تنبل بار می
آورد، دارد شما را آماده خور می کند، فقط دنبال همین چند اسم معرفی شده
هستید. نه این که دل بکنید؛ بلکه بگردید دنبال کسانی که به این پروندة شما
اعتبار بیش تری ببخشند؛ آن وقت شما فرضاً سیصد دانش جو، هرکدام با یک خصیصه
را معرفی کرده اید، نه آن 16 دی با چند شهید محدود را.
اگر 16 آذر روز دانش جو است، فقط به خاطر
همان چند شهید دانشگاه تهران نیست؛ بلکه جریاناتی بوده که به آن جا ختم شده
است. ولی اگر شما فقط آن ها را مطرح کنید، دیگران خواهند گفت، چند دانش جو
بوده اند با این قضیه؛ امّا اصل، این است که شاه با جنبش دانش جویی مخالف
بود. بنابراین توصیه می کنم، بروید، شخم بزنید و تحقیق کنید. دانش جویانی
بودند که موقعیت های خوب تحصیلی و شغلی خود را رها کردند و آمدند میدان.
نباید اسیر این گرداب شد و فقط چشم به 16 دی و چند شهید دوخت.
شهدا؛ الگو هایی از تیپ های متفاوت
هر شهیدی درجة خود را دارد و اگر شما می
خواهید به دانش جو الگو دهید و هنجار بفرستید، باید از روش های متفاوتی
استفاده کنید. به دانش جویی که روحیة اجرایی دارد، شهیدی از این تیپ معرفی
کنید. یکی محقق است، یکی اهل شوخی؛ یکی درون گرا است، یکی برون گرا؛ یکی
خودجوش است، یکی اهل جنجال؛ باید متناسب با هر روحیه و هر تیپی؛ حتی هر
شاخه ای، الگویی از شهید ارائه بدهید؛ نمی شود به همه یک مدل ارائه داد. هر
شهید ما از یک راهی به اوج و کمال رسیده و شهید شد است.
باید برنامه ریزی کنید و ببینید، دانش
جویان ما چه آمال و آرزوهایی دارند، دنبال چه هستند، چه رفتارها و چه گرایش
هایی دارند. باید شناسایی کنید و الگوی مناسب ارائه دهید. سوابق سی، چهل
دانش جو را کنار هم بگذارید و ببینید، کدام دانش جو از هر جهت می تواند
الگو باشد. شاخص داشته باشید و همه را با هم ببینید، ممکن است کسی بسیار
زیبا شهید شده باشد، ولی پروندة پیش از شهادتش خیلی الگو نباشد؛ مثل شهید
فاضل که در جهاد بوده، اما از کجا معلوم اخلاص فاضل از علم الهدی بالاتر
نبوده باشد. باید بفهمیم، اگر علم الهدی الآن بود، چه می کرد؛ نه این که
برویم و شروع کنیم به جنگیدن. او فرهنگی بوده، محقق بوده، بسیجی بوده، در
جنگ مسلحانه بوده، در عملیات مسلحانة شرکت نفت در پیش از انقلاب شرکت
داشته، ویژگی های زیادی داشته است؛ این باعث می شود که علم الهدی شود.
پی نوشت:
(1) کتاب حماسة هویزه.
این شایعه است که دانش جویان لانة جاسوسی
مقاومت کردند، آن ها همان مردم بدبخت بودند. من، خود شاهد بودم که در همان
دو، سه ساعت مقاومت، ارتش عراق جرأت جلو آمدن نداشت. عراق بیدار شده و
فهمیده بود که در فرمول هایش با جریان جدیدی مواجه شده است و باوجود آن که
می توانست سوسنگرد را هم بگیرد، جرأت نکرد جلو بیاید.
آن ها بیست کیلومتر جلو رفتند، توپخانه را
گرفتند و فکر نمی کردند این پیش روی دام است، و تجربة بالاتر این بود که
عراق فهمید، اگر افراد داوطلب دانش جو در قلب توپخانه قرار گیرند، به او
رحم نمی کنند.
صبر می کردیم تا ارتشی ها غذایشان را
بخورند، اگر اضافه می ماند، به ما هم می دادند. ما تشکر می کردیم و کلی از
آن ها تعریف می کردیم و اگر نمی دادند، گله ای نداشتیم. مثل حالا نبود که
طلب پدرمان را از مملکت و نظام می خواهیم. گاهی آن قدر عطش و گرسنگی داشتیم
که یک روز دیگ خورشت ارتش را خم کردیم و شروع کردیم به لیس زدن؛
امثال من زیاد بودند؛ ما کسی نبودیم.
مواظب باشید که مردم را از صحنه خارج نکنید، حسین را اسطوره نکنید، 16 دی
را مختص به نقش دانش جویان در جنگ نکنید. باید مراقب باشیم که امانت دار
خوبی باشیم.
او می توانست مقاومت نکند و امروز باقی
بماند و در نظام باشد یا فلان پرونده را برای فلان کار درست کند. آیا این
ها ریا نیست؟! معلوم است که با این روش، آخرش به یک دانش جوی پفکی تبدیل می
شویم و موقعش که برسد، جا خالی می کنیم؛ چون خودمان را نشناختیم.
منبع:مجله امتداد /خرداد 1390 - شماره 64 /پدید آورنده : نصرت الله محمودزاده ، صفحه 86
