تشنگی در وسط دریا

 ساعت نزدیک 4 بعد از ظهر بود که صدای هلی‌کوپترهای ایرانی را شنیدیم این هلی‌کوپترها برای نجات باقیمانده افراد ناوچه و تیم ما به محل حادثه اعزام شده بودند. بعد از این که هلی‌کوپترها ما را شناسایی کردند برای بالا فرستادن افراد زخمی بودند من هم بر اثر اصابت ترکش وضع خوبی نداشتم و از لحاظ دید با مشکل مواجه بودم ولی به هر حال وضعم از دیگران بهتر بود ومی‌توانستم به بقیه کمک کنم. می‌دانید که برنامه نجات به وسیله هلی‌کوپتر به این صورت است که هلی‌کوپتر به بالای سر شخصی که در آب قرار دارد می‌آید و یک رشته طناب به پایین می‌فرستد در این هنگام فرد زخمی که در آب قرار دارد باید خود را در حلقه طناب جا دهد  و به وسیله دستگاه مخصوصی به داخل هلی‌کوپتر کشیده می شود. این کار نفر به نفر انجام می‌گیرد. وقتی هلی‌کوپتر به بالای سرما آمد، اوضاع جوی دریا خراب شد و موج‌های شدید ایجاد شده بود. از سوی دیگر فشار دوران پروانه هلی‌کوپتر نیز آب دریا را به سر و صورت پراکنده می‌کرد و باعث تاخیر در رسیدن به حلقه نجات طناب می‌شد. به هر حال در محله اول زخمی‌ها را به بالا فرستادیم و در همین مرحله چند فروند میگ عراقی به قصد انهدام هلی‌کوپتر به سوی ما به حرکت درآمدند که عقاب های تیز پرواز نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران راه را بر آنان سد کردند و عملیات نجات مجروحان از دریا در زیر جنگ هوایی که در بالای سرما در جریان بود ادامه یافت. برای فرستادن هر فرد به بالا حدود بیست دقیقه وقت صرف می‌شد و در اینجا من از تجربه‌های قبلی استفاده کرده طناب قایق نجات را به سمت وضع نامساعد دریا- برای جلوگیری از پراکنده شدن افراد دولا کردم و به کمر خودم بستم اسیر عراقی نیز همین کار را انجام داد به این ترتیب یک بار من حلقه نجات‌تر را می‌آورم و یک نفر را بالا می‌فرستادم و یک بار اسیر عراقی این کار را انجام می‌داد. این عملیات تا غروب آفتاب ادامه داشت و نبرد هوایی نیز همچنان ادامه داشت تا این که آفتاب غروب کرد و هنوز من اسیر عراقی و یک نفر دیگر از مجروحان که از پرسنل ناوچه بود در آب مانده بودیم. دقایقی از غروب آفتاب نگذشته بود که آخرین هلی‌کوپتر برای نجات ما آمد و حلقه نجات به پایین افکنده شد. من برای گرفتن حلقه نجات از دو نفر دیگر جدا شدم و هلی‌کوپتر مرا بالا کشید در همین لحظه یکی از میگ‌های عراقی به هلی‌کوپتر حمله کرد و تنها راه نجات این بود که به سرعت از منطقه دور شد از سوی دیگر تا وقتی که من به طناب و هلی‌کوپتر آویزان بودم فرار هلی‌کوپتر امکان نداشت و وقتی هم برای بالا کشیدن من نبود. ناگزیر بین دریا و هوا طناب را رها کردم و به داخل آب افتادم. هلی‌کوپترها نیز با استفاده از این فرصت از منطقه فرار کرد. با تاریک شدن هوا هیچ گونه امید برای آمدن هلی‌کوپتر وجود نداشت و تا صبح  روز بعد هر اقدامی برای نجات ما غیرممکن بود. این کار به چند علت امکان‌پذیر نبود نخست اینکه ما در منطقه عملیاتی دشمن بودیم. دوم آنکه طبق محاسباتی که قبلا انجام گرفته بود درآن شب از نور ماه خبری نبود و تاریکی مطلق بر دریا حکمفرما بود و به هیچ وجه امکان گشت درشب برای هلی‌کوپتر و سایر واحدها چه عراقی و چه ایرانی وجود نداشت ناگزیر می‌بایست تا صبح روز بعد خودمان را نگه داریم. من بودم اسیر عراقی و یک ایرانی که زیر کتف و زیر سینه او شکسته بود و تنها با یک دست شنا می‌کرد تنها عاملی که مانع از مرگ او شده بود روحیه بسیار عالی و مقاومش بود. بدبختانه از آنجا که در حین عملیات نجات و هنگام فرار هلی‌کوپتر طناب قایق نجات به طناب هلی‌کوپتر گیر کرده بود قایق را واژگون شد. چند تا از جلیقه‌های نجات افرادی را که با هلیکوپتر فرستاده بودیم جمع کردیم و به تن فرد مجروح بستم. چند جلیقه نجات دیگر را به زیر قایق واژگون شده که دیگر بادی هم نداشت. بستم و آن را به شکل یک سکوی شناور درآوردم و فرد مجروح ایرانی را روی آن قرار دادم. خونریزی بدن او شدت بیشتری پیدا کرده بود ومی‌بایست به نحوی جلوی خونریزی را هم می‌گرفتیم. برای این کار از کت چرمی مجروح بیشترین استفاده را کردیم و تا حدودی موفق شدیم و پس از این کار با استفاده از علم ستاره‌شناسی، مسیرمان را مشخص کرده و به شنا ادامه دادیم و من امید داشتم که به طرف واحدهای خودی در حرکت هستیم. ساعت حدود 7یا 8 شب بود و آب نیز هر لحظه سردتر می‌شد. برای اینکه از سرما مصون بمانم بیشتر شنا می‌کردم تا تنم گرم باشد. اسیر عراقی به علت داشتن لباس غواصی مشکلی از این بابت نداشت. ولی لباس من کتانی بود و مقاومتی در برابر سرما نداشت. برای اینکه سرما مرا از پا نیندازد هر چند دقیقه یک بار به زیر آب می‌رفتم تا گرم شودم و وقتی از آب خارج می‌شدم به علت وزش باد سرم یخ می‌بست. در طول مسیر ناگزیر بودم که هر لحظه با اسیر عراقی صحبت کنم و سعی در شناخت روحیه و تحت کنترل قرار دادن مداوم او داشتم زیرا امکان داشت در صورت غفلت از او مورد حمله‌اش قرار بگیریم. یکی از مسائلی که با هم در دریا صحبت می‌کردیم موضوع جنگ تحمیلی عراق به ایران بود از او پرسیدیم که به چه علت عراق به ایران حمله کرده است در صورتی که ما مسلمان هستیم شما هم مسلمان هستید پس چرا با اسرائیل نمی‌جنگید. او گاهی که پاسخی نداشت سکوت می‌کرد و گاه می‌گفت به ما فشار وارد می‌شود تا با شما بجنگیم والا خودمان انگیزه‌ای برای جنگ نداریم. در ضمن صحبت پیشروی ما ادامه داشت و ناچار بودیم دائما در تحرک باشیم زیرا خلیج فارس ماهی‌های گوشتخوار فراوان دارد و اگر کسی در نقطه‌ای از آب به طور ساکن قرار گیرد و حرکتی نداشته باشد مورد حمله این ماهی‌های گوشتخوار قرار خواهد گرفت و گوشت او را تکه تکه خواهند کرد. مشکل دیگر در این منطقه وجود کوسه‌ها بود و خوشبختانه من در این زمینه آگاه بودم که چه باید کرد و راه مقابله با این حیوانات دریایی را می‌دانستم.تنها راه نجات داشتن حرکت بود و اگر حرکت میکردیم هیچ موجود زنده‌ای قادر نبود به ما حمله کند و یا حتی نزدیک شود. چون کوسه به طور کلی از هر جسم بزرگتری که در سطح آب حرکت داشته باشد می‌ترسد مگر این که واقعا گرسنه باشد. در این مدت به اسیر عراقی نیز یادآوری کردم که چگونه در صورت دیدن هلیکوپتر به آن علامت بدهد. خودم نیز قطعه‌ای شبرنگ مانند از بدنه قایق جدا کرده و به کمرم بسته بودم تا در صورت پیدا شدن هلی کوپتر به آن علامت بدهم. هر چه به صبح نزدیک می‌شدیم سرما هم بیشتر می‌شد. از سوی دیگر دو روز بود که غذا نخورده بودم و دیگر انرژی چندانی نداشتم تنها نیروی ایمان به یاری پروردگار و لطف خداوند موجب می‌شد که به شنا ادامه بدهم.

منبع: خبرگزاری فارس